سلیاک در کودکان را بشناسیم!

بیماری سلیاک، یک بیماری خودایمنی است که باعث آسیب به روی غشاء روده‌ای می‌شود و از جذب موثر ترکیبات غذایی از جمله گلوتن (یک پروتئین موجود در گندم، جو و جیره) در بدن ممانعت می‌نماید. این بیماری معمولاً در کودکان و نوجوانان شروع می‌شود، اما می‌تواند در هر سنی ظاهر شود.

علت بروز سلیاک

علت بیماری سلیاک در کودکان اثرات نامطلوبی است که پروتئین گلوتن بر روی سیستم ایمنی بدن ایجاد می‌کند. وقتی گلوتن در سیستم گوارشی حضور دارد، این پروتئین با آنتی‌بادی‌های ایجاد شده توسط سیستم ایمنی بدن واکنش می‌دهد و باعث تولید علائم بیماری سلیاک در کودکان می‌شود.

در بیماران سلیاک، سیستم ایمنی بدن به گلوتن پاسخ می‌دهد و آن را به‌عنوان یک عامل هدف تشخیص می‌دهد و با تولید آنتی‌بادی‌ها سعی در نابودی آن دارد. این واکنش آنتی بادی‌ها باعث تخریب سطح روده‌ها به‌ویژه درون ریزشاخه‌های روده‌ای می‌شود و باعث کاهش جذب مواد غذایی و مواد مغذی از غذا در روده‌ها می‌شود. این مواد مغذی شامل ویتامین‌ها، مواد معدنی و چربی‌ها است که برای رشد و توسعه سالم بدن بسیار مهم هستند.

علائم سلیاک

1. اسهال مزمن: اسهال مزمن یکی از علائم شایع بیماری سلیاک در کودکان است. این علائم می‌تواند شامل اسهال مکرر، مدفوع شل و بی‌استحکام، درد شکمی و احساس تبخیر در ناحیه شکمی باشد. این علائم معمولاً به دلیل خشک شدن بدن، از دست دادن انرژی و مواد مغذی در مدفوع و پوکی استخوان‌ها و عضلات، مشکلات خواب و کاهش وزن ناشی می‌شوند.
2. دردهای شکمی: دردهای شکمی نیز یکی از علائم شایع بیماری سلیاک در کودکان هستند. این دردها معمولاً در ناحیه شکم، مخصوصاً در پایین شکم، به وجود می‌آیند و می‌توانند به صورت شدید و طولانی‌مدت باشند. در برخی از موارد، درد شکمی همراه با تهوع، استفراغ و اسهال نیز می‌باشد.
3. نفخ شکم: نفخ شکم یکی دیگر از علائم بیماری سلیاک در کودکان است. در این بیماری، میزان گاز در روده‌ها افزایش می‌یابد و شکم به صورت متورم و بزرگ می‌شود. این علائم می‌تواند باعث ایجاد درد شکم، تهوع و استفراغ نیز شود.
4. یبوست: یبوست یکی از علائم کمتر شایع در بیماری سلیاک در کودکان است، اما می‌تواند ظاهر شود. در این بیماری، مدفوع بسیار خشک و سخت می‌شود و کودکان ممکن است دچار درد شکمی و عدم تحمل به خوردن غذاهای سنگین و سخت شوند.
5. مدفوع چرب یا خیلی بدبو: یکی دیگر از علائم بیماری سلیاک در کودکان می‌تواند مدفوع چرب یا بدبو باشد. این علائم به دلیل اشکال در جذب مواد مغذی و چربی‌ها در روده‌ها به وجود می‌آیند.
6. گاز روده: گاز روده نیز یکی از علائم شایع بیماری سلیاک در کودکان است. در این بیماری، مقدار بیشتری گاز در روده‌ها تولید می‌شود و باعث ایجاد بوی بد در مدفوع و نفخ شکم می‌شود.
7. تحریک‌پذیری: تحریک‌پذیری یکی از علائم بیماری سلیاک در کودکان است که معمولاً بادردهای شکمی، اسهال و یبوست همراه است. این علائم باعث ایجاد ناراحتی و تحریک در ناحیه شکم می‌شوند و ممکن است باعث ایجاد استفراغ و کاهش وزن نیز شوند.
8. استفراغ: استفراغ نیز یکی از علائم بیماری سلیاک در کودکان است که ممکن است با علائم دیگری همراه باشد. این علائم ممکن است به دلیل تحریک روده‌ها، عدم تحمل به مواد غذایی خاص یا نارسایی در جذب مواد مغذی از دستگاه گوارش باشند.
9. کاهش وزن یا وزن‌گیری ضعیف: کاهش وزن و وزن‌گیری ضعیف نیز یکی از علائم بیماری سلیاک در کودکان است که به دلیل نارسایی در جذب مواد مغذی و انرژی از غذاها ایجاد می‌شود. در برخی موارد، این علائم می‌تواند باعث تأخیر در رشد و توسعه کودکان شود.
10. تأخیر در رشد: تأخیر در رشد نیز ممکن است یکی از علائم بیماری سلیاک در کودکان باشد. این علائم به دلیل نارسایی در جذب مواد مغذی و انرژی از غذاها و کاهش شدید وزن و قد کودکان ایجاد می‌شود. در صورتی که علائم بیماری سلیاک در کودکان مشاهده شود، باید به پزشک مراجعه کرده و درمان مناسب را برای کودک انجام داد.

درمان دارویی سلیاک

درمان دارویی سلیاک کودکان برای کنترل علائم بیماری شامل مصرف داروهای ضدالتهاب و محافظت از روده‌ها است. در ادامه به بررسی جزئیات درمان دارویی سلیاک در کودکان پرداخته می‌شود:

1. داروهای ضد التهاب: داروهای ضد التهاب مانند گلوتنکس و سولفاسالازین برای کنترل علائم بیماری سلیاک در کودکان استفاده می‌شوند. این داروها به کودکان کمک می‌کنند تا علائم بیماری را کنترل کنند و بهبودی سریع‌تری را به همراه داشته باشند.
2. محافظت از روده‌ها: برای محافظت از روده‌های کودکان مبتلا به سلیاک، ممکن است پزشک داروهایی مانند پروبیوتیک‌ها و پودر کنترل کننده رشد باکتری‌های مفید به کودکان تجویز کند. این داروها به کودکان کمک می‌کنند تا باکتری‌های مفید در روده‌هایشان را تقویت کنند و علائم بیماری را کاهش دهند.

نحوه تشخیص

تشخیص بیماری سلیاک در کودکان باید توسط پزشک تخصصی اطفال یا گوارش‌پزشک انجام شود. در مراحل اولیه، پزشک ممکن است به تاریخچه پزشکی کودک و علائم بالینی آن توجه کند و سپس برای تایید تشخیص، از آزمایشات زیر استفاده کند:

۱. آزمایش خون: یکی از آزمایشات مهم برای تشخیص بیماری سلیاک، آزمایش خون است. در این آزمایش، سطح آنتی‌تیکل‌های ضد گلوتن (AGA) و آنتی‌بادی‌های ضد بافت ریزشاخه‌های روده‌ای (EMA) اندازه‌گیری می‌شود. افزایش سطح هر یک از این آنتی‌بادی‌ها نشان دهنده بیماری سلیاک می‌باشد.

۲. بیوپسی روده ناحیه دوازدهم: اگر پزشک مشکوک به بیماری سلیاک باشد، ممکن است نمونه‌ای از بافت روده‌ای کودک را برای بررسی بیشتر به آزمایشگاه ارسال کند. این آزمایش، نمونه‌ای از بافت روده‌ای را برای بررسی زیر میکروسکوپ قرار می‌دهد. اگر در نمونه بافت روده‌ای شاخص‌هایی از تخریب بافت روده‌ای وجود داشته باشد، بیماری سلیاک تشخیص داده می‌شود.

۳. آزمایش مدفوع: آزمایش مدفوع نیز برای تشخیص بیماری سلیاک مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این آزمایش، نمونه‌ای از مدفوع کودک تحت آزمایش قرار می‌گیرد تا سطح گلوتن و نشانگرهای دیگری که در بیماری سلیاک نشان دهنده تخریب بافت روده‌ای هستند، اندازه‌گیری شوند.

بنابراین، برای تشخیص دقیق بیماری سلیاک در کودکان، بهتر است با پزشک تخصصی اطفال یا گوارش‌پزشک مشورت کنید.

عوارض عدم درمان

اگر کودکی که به سلیاک مبتلا است، درمان لازم را دریافت نکند، می تواند با مشکلات جدی مواجه شود. به عنوان مثال، کودکان مبتلا به سلیاک ممکن است با کمبود آهن و فقر آهن مواجه شوند که می تواند با افزایش مصرف غذاهای حاوی آهن و مکمل های آهن درمان شود.

همچنین، کودکان مبتلا به سلیاک ممکن است با سوءتغذیه مواجه شوند، به خصوص اگر محدودیت غذایی شان به دلیل حساسیت به گلوتن بسیار شدید باشد. در این موارد، می توان با مشاوره با یک دکتر متخصص تغذیه، برنامه غذایی مناسبی برای کودک تهیه کرد.

ضعف استخوان و کوتاهی قد نیز از عوارض عدم درمان سلیاک در کودکان هستند. این مشکلات ممکن است به دلیل کمبود ویتامین D و کلسیم در بدن کودکان باشد. برای پیشگیری از این عوارض، می توان با مصرف مکمل های ویتامین D و کلسیم، همراه با رعایت تغذیه مناسب، این مشکلات را کاهش داد.

همچنین، کودکانی که به سلیاک مبتلا هستند، احتمال بیشتری برای ابتلا به بیماری های خودایمنی دیگر مانند دیابت نوع یک و بیماری هاشیموتو دارند. بنابراین، در صورت عدم درمان سلیاک، این بیماری های خودایمنی نیز می توانند به شدت تأثیرگذار باشند.

در کل، درمان سلیاک در کودکان بسیار مهم است و در صورت عدم درمان، می تواند باعث بروز مشکلات جدی مانند کمبود ویتامین ها و کمبود عناصر غذایی، سوءتغذیه، ضعف استخوان و افزایش خطر بیماری های خودایمنی دیگر شود.

رژیم غذایی

برای کودکان مبتلا به سلیاک، رعایت یک رژیم غذایی مناسب و حذف غذاهایی که گلوتن دارند بسیار مهم است. در ادامه، نکاتی را که باید در نظر گرفته شود برای رژیم غذایی کودکان مبتلا به سلیاک بیان می کنم:

1. حذف گلوتن: باید از هر نوع غذایی که حاوی گلوتن است، از جمله گندم، جو، جو دو سر، کنجد، ذرت، سیب زمینی و … خودداری کرد. به عنوان جایگزین می توان از غذاهایی مانند برنج، ذرت غله‌ای، آرد برنج، آرد کنجد، آرد ذرت، آرد سیب زمینی، آرد قند پنبه و … استفاده کرد.
2. مصرف مواد غذایی طبیعی: ترجیحاً باید از مواد غذایی طبیعی استفاده شود و از غذاهای آماده و پردردسر خودداری کرد. برای مثال، بهتر است غذاهای پخته شده در خانه با مواد طبیعی مصرف شود.
3. مصرف مواد غذایی حاوی فیبر: غذاهایی مانند میوه، سبزیجات، دانه‌های کامل و … که حاوی فیبر هستند، می توانند به کودک کمک کنند که احساس سیری کند و از مصرف غذاهایی که حاوی گلوتن هستند، کاسته شود.
4. مصرف مکمل های غذایی: مصرف مکمل های غذایی مانند ویتامین D، ویتامین B12، فولیک اسید و کلسیم، برای کودکان مبتلا به سلیاک بسیار مهم است.
5. مصرف غذاهای حاوی پروبیوتیک: مصرف غذاهای حاوی پروبیوتیک، مانند ماست، کره، کیک و … می تواند به بهبود عملکرد گوارشی کودک کمک کند.
6. مصرف غذاهایی که حاوی آهن هستند: کودکان مبتلا به سلیاک ممکن است با کمبود آهن مواجه شوند. برای جلوگیری از این مشکل، می توان از غذاهایی مانند گوشت، ماهی، نخود، لوبیا، اسفناج و … که حاوی آهن هستند، استفاده کرد.
7. مصرف غذاهایی که حاوی کلسیم هستند: کودکان مبتلا به سلیاک ممکن است با کمبود کلسیم مواجه شوند. برای پیشگیری از این مشکل، می توان از غذاهایی مانند شیر و محصولات لبنی، کلم، بروکلی، سبزیجات خضرایی و … که حاوی کلسیم هستند، استفاده کرد.
8. رعایت اصول بهداشتی در آشپزخانه: در آشپزخانه باید به دقت از وسایل پخت و پز و ابزار آشپزی استفاده کرد تا از آلودگی با گلوتن جلوگیری شود. باید از تجهیزات و وسایلی که به طور مستقیم با گلوتن در تماس هستند، مانند تابه، ماهیتابه، میخک، تخته برش، کارد و … استفاده نشود.
9. مراقبت از کودک در محیط های دیگر: باید در محیط های دیگری مانند مهد کودک و مدرسه نیز از حساسیت کودک به گلوتن آگاهی پیدا کرد و با اطلاع رسانی به مسئولین، از تهیه غذاهایی که حاوی گلوتن هستند، خودداری شود.

برای کسب اطلاعات در مورد کم کاری تیروئید در کودکان کلیک کنید

تفاوت سلیاک با آلرژی گندم و حساسیت به گلوتن

بیماری سلیاک، آلرژی به گندم و حساسیت به گلوتن در واقع سه حالت متفاوت هستند که علائم و عوارض آن‌ها نیز ممکن است متفاوت باشد.

بیماری سلیاک و آلرژی به گندم هر دو به عنوان اختلالات روده‌ای شناخته می‌شوند، اما علل و مکانیسم‌های آن‌ها نسبت به هم متفاوت هستند. در بیماری سلیاک، گلوتن باعث تحریک سیستم ایمنی بدن می‌شود و باعث تخریب سطح روده‌ها و کاهش جذب مواد مغذی می‌شود. اما در آلرژی به گندم، سیستم ایمنی بدن به یک یا چندی از پروتئین‌های موجود در گندم واکنش نشان می‌دهد و باعث علائمی مانند خارش، قرمزی و تورم پوست، سرفه و آسم، علائم گوارشی مانند اسهال و درد شکمی، و گاهی اوقات شوک آنافیلاکتیک می‌شود.

در مقابل، حساسیت به گلوتن به‌عنوان یک بیماری خودایمنی شناخته نمی‌شود، بلکه به‌عنوان یک شرایط غیرخودایمنی شناخته می‌شود. در این حالت، گلوتن باعث ایجاد علائم گوارشی مانند درد شکمی، اسهال و تب شده و ممکن است باعث خستگی و ناراحتی شدید شود. در صورتی که علائم بیشتر از 6 ماه ادامه داشته باشد، ممکن است به‌عنوان بیماری سلیاک تشخیص داده شود.

بنابراین، علائم و عوارض بیماری سلیاک، آلرژی به گندم و حساسیت به گلوتن ممکن است متفاوت باشد و برای تشخیص دقیق باید توسط پزشک انجام شود.

مقالات مرتبط:

1. التهاب مزمن روده یا کرون در کودکان را بشناسیم! (1)
2. سندرم روده کوتاه کودکان، تشخیص تا درمان! (1)
3. کبد چرب در کودکان، علائم و راه های درمان! (1)
4. زخم معده در کودکان، از علت تا درمان! (1)

واسکولیت چیست؟ انواع آن را بشناسیم!

واسکولیت به عنوان یک بیماری التهابی رگهای خونی توصیف می‌شود که می‌تواند هر قسمت از بدن را تحت تاثیر قرار دهد. در واقع، این بیماری به دلیل التهاب رگهای خونی به وجود می‌آید که می‌تواند باعث تورم، درد، قرمزی و دم‌دستی در مناطق مبتلا شده شود.

انواع واسکولیت

۱. درگیری در رگ‌های بزرگ:

درگیری در رگ‌های بزرگ معمولاً به عنوان عارضه‌ای از بیماری‌های دیگر مانند آرتریت یا بیماری هاشیموتو اتفاق می‌افتد. در این نوع واسکولیت، رگ‌های بزرگ تحت تأثیر التهاب قرار می‌گیرند و می‌تواند باعث ایجاد درد، تورم و احتمالاً خروجی خون از رگ‌های مبتلا شود.

۱. تمپورال ارتریت:

باعث درد و سفتی رگ‌های صورت و سر است و به عنوان یک نوع از واسکولیت رگ‌های بزرگ شناخته می‌شود. علاوه بر این، ممکن است باعث بینایی غیرعادی و سردرد شدید نیز شود.

۲. پلی آرتریت نودوزا:

این نوع واسکولیت بیشتر در زنان جوان دیده می‌شود و معمولاً با تورم و درد رگ‌های پا، مچ و کف دست همراه است. همچنین، ممکن است باعث تب، خستگی و احساس ناراحتی شود.

۳. پریفرال ارتریت:

این نوع واسکولیت به عنوان یک نوع از واسکولیت رگ‌های بزرگ شناخته می‌شود و عمدتاً رگ‌های پا و پایین بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در این حالت، ممکن است باعث درد، تورم، سفتی و احساس گرمی در محل درگیری رگ‌ها شود. همچنین، ممکن است باعث ناراحتی و ضعف در پاها شود.

۲. درگیری در رگ‌های متوسط:

درگیری در رگ‌های متوسط معمولاً در ناحیه دست‌ها، پاها و مچ‌ها رخ می‌دهد. این نوع واسکولیت ممکن است به دلیل عدم تحمل بدن به داروها و یا به علت عفونت ایجاد شود. علائم این نوع واسکولیت شامل درد، تورم، احساس گرمی و قرمزی در محل درگیری رگ‌ها می‌شود.

۱. واسکولیت هنوز-شونلاین-پورپورا:

این نوع واسکولیت عمدتاً رگ‌های متوسط و کوچک را تحت تأثیر قرار می‌دهد و ممکن است باعث خروجی خون از رگ‌ها شود که ممکن است باعث کبودی و یا قرمزی پوست در محل درگیری رگ‌ها شود.

۲. پانکراتیت نکروتیزان:

این نوع واسکولیت به علت آسیب و التهاب در رگ‌های متوسطی که به پانکراس وابسته هستند، ایجاد می‌شود. علاوه بر درد، ممکن است باعث تب، تنگی نفس و تهوع شود.

۳. کریوگلوبولینمی:

در این حالت، پروتئین‌ها به نام کریوگلوبولین‌ها در رگ‌های متوسط و کوچک ظاهر می‌شوند و باعث خرابی آنها می‌شوند. این واسکولیت ممکن است باعث درد، سفتی و تورم در مناطق مختلف بدن شود.

۳. درگیری در رگ‌های کوچک و کاپیلار:

درگیری در رگ‌های کوچک و کاپیلار ممکن است به دلیل علل مختلف از جمله عفونت، تغییرات در سیستم ایمنی بدن و یا مصرف داروهای خاص ایجاد شود. علائم این نوع واسکولیت شامل تورم، خارش، قرمزی و تغییر رنگ پوست در محل درگیری رگ‌ها می‌شود.

۱. واسکولیت لوپوس:

این نوع واسکولیت معمولاً در افرادی که دچار بیماری لوپوس سیستمیک هستند، رخ می‌دهد. علاوه بر درد و تورم در رگ‌های کوچک و کاپیلار، ممکن است باعث ضعف عضلات و افتادگی صورت نیز شود.

۲. واسکولیت بیماری کاهش دهنده انحلال چربی:

در این حالت، رگ‌های کوچک و کاپیلار دچار خرابی و التهاب می‌شوند که باعث کاهش جریان خون و کاهش انحلال چربی می‌شود. این واسکولیت ممکن است باعث کاهش حساسیت در نواحی مختلف بدن شود.

۳. واسکولیت ایمونوبلاستیک:

این نوع واسکولیت، به علت آسیب و التهاب در رگ‌های کوچک و کاپیلار، ممکن است باعث درد و تورم در اندام‌ها شود.

علت واسکولیت

1. عفونت هایی مانند هپاتیت B و هپاتیت C:

عفونت هایی مانند هپاتیت B و C ممکن است باعث ایجاد واسکولیت شوند. این عفونت ها می‌توانند باعث آسیب به کبد شوند که می‌تواند به خرابی عروق خونی منجر شود.

۲. سرطان خون:

سرطان های خونی مانند لنفوم و لوسمی، می‌توانند باعث خرابی عروق خونی و ایجاد واسکولیت شوند. در این حالت، سلول‌های سرطانی می‌توانند به رگ‌ها و عروق خونی حمله کنند و باعث خرابی و التهاب آن‌ها شوند.

۳. بیماری های خود ایمنی، مانند آرتریت روماتوئید، لوپوس و اسکلرودرمی:

بیماری های خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید، لوپوس و اسکلرودرمی، می‌توانند باعث ایجاد واسکولیت شوند. در این حالت، سیستم ایمنی بدن به طور اشتباه به بافت های سالم بدن حمله می کند و باعث خرابی و التهاب رگ ها و عروق خونی می شود.

۴. واکنش به داروهای خاص:

واکنش به داروهای خاص می‌تواند باعث ایجاد واسکولیت شود. برخی داروها مانند پنی‌سیلین، سولفونامیدها و کینین ممکن است باعث خرابی عروق خونی شوند و باعث واسکولیت شوند.

برای کسب اطلاعات درمورد لوپوس،علائم و درمان آن کلیک کنید.

علائم

۱. تب:

تب ممکن است یکی از علائم واسکولیت باشد. تب به معنای افزایش دمای بدن است و ممکن است نشان دهنده وجود التهاب باشد. در برخی از موارد واسکولیت، تب ممکن است به صورت دائمی یا متناوب وجود داشته باشد.

۲. سردرد:

سردرد ممکن است یکی از علائم واسکولیت باشد. این سردردها معمولاً در ناحیه‌هایی همچون قسمت جلوی سر، پشت سر و یا در ناحیه دور چشم‌ها احساس می‌شوند. این سردردها می‌توانند شدید باشند و به صورت متناوب و بازگشت‌پذیر باشند.

۳. خستگی:

خستگی نیز می‌تواند یکی از علائم واسکولیت باشد. خستگی به معنای احساس کمبود انرژی و خستگی در بدن است که ممکن است با کاهش فعالیت و توجه همراه باشد. این علایم ممکن است به صورت مداوم و یا به صورت متناوب و بازگشت‌پذیر باشد.

۴. کاهش وزن:

کاهش وزن نیز می‌تواند یکی از علائم واسکولیت باشد. کاهش وزن به معنای کاهش وزن بدن در یک بازه زمانی خاص است. این کاهش وزن ممکن است به دلیل کمبود اشتها و یا علائم دیگری که باعث کاهش وزن شده‌اند، ایجاد شود.

۵. دردهای عمومی:

دردهای عمومی نیز ممکن است یکی از علائم واسکولیت باشد. این دردها ممکن است در مفاصل، عضلات و یا سایر نقاط بدن احساس شود و ممکن است به صورت مداوم و یا به صورت متناوب و بازگشت‌پذیر باشند.

عوامل افزایش خطر ابتلا

۱. سن:

با پیشرفت سن، خطر ابتلا به واسکولیت افزایش می‌یابد. این امر به دلیل کاهش انعطاف‌پذیری عروق، افزایش فشار خون و افزایش خطر بیماری‌های دیگر مرتبط با سن است.

۲. سابقه خانوادگی:

داشتن سابقه خانوادگی از واسکولیت، باعث افزایش خطر برای فرد می‌شود. اگر یکی از اعضای خانواده دچار واسکولیت شده باشد، احتمال ابتلا به این بیماری در فرد دیگری که در خانواده وجود دارد، بیشتر می‌شود.

۳. انتخاب های سبک زندگی:

انتخاب های سبک زندگی نامناسب مانند نبود فعالیت بدنی، تغذیه نامناسب، و مصرف الکل، باعث افزایش خطر برای واسکولیت می‌شود.

۴. سیگار کشیدن:

سیگار کشیدن یکی از عوامل اصلی افزایش خطر برای واسکولیت است. سیگار کشیدن باعث افزایش فشار خون، کاهش جریان خون و ایجاد آسیب در دیواره‌های عروق می‌شود.

۵. داروها:

مصرف برخی داروها مانند داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی، داروهای ضدافسردگی و داروهای ضدانعقادی، می‌تواند باعث افزایش خطر برای واسکولیت شود.

۶. عفونت ها:

بعضی از عفونت‌ها مانند آنفلوآنزا و عفونت‌های باکتریایی می‌توانند باعث افزایش خطر برای واسکولیت شوند.

۷. اختلالات ایمنی:

بعضی از اختلالات ایمنی مانند آرتریت روماتوئید و بیماری لوپوس سیستمیک، می‌توانند باعث واسکولیت شوند.

۸. رابطه جنسی:

بعضی از بیماری‌هایی که به صورت جنسی منتقل می‌شوند مانند هپاتیت، می‌توانند باعث افزایش خطر برای واسکولیت شوند.

عوارض واسکولیت

۱. تورم و درد در ناحیه مورد تحت پوشش واسکولیت:

این عارضه معمولاً با درد و تورم در ناحیه مورد تحت پوشش واسکولیت، همراه است.

۲. کاهش جریان خون:

واسکولیت می‌تواند باعث کاهش جریان خون در بخش‌های مختلف از بدن شود، که ممکن است باعث کاهش حساسیت، درد و ضعف عضلات شود.

۳. آسیب به اعضای داخلی:

در برخی موارد، واسکولیت می‌تواند باعث آسیب به اعضای داخلی مانند کلیه، ریه و قلب شود.

۴. آسیب به چشم:

واسکولیت می‌تواند باعث شدت نور زدگی، کاهش دید و حتی افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های چشمی مانند کتراکت و بلوریزم شود.

۵. عفونت:

واسکولیت ممکن است باعث ایجاد عفونت در ناحیه مورد تحت پوشش واسکولیت شود.

۶. تشکیل لخته خون:

واسکولیت ممکن است باعث ایجاد لخته خون در رگ‌های خونی شود که ممکن است با خطر جدی برای سلامتی فرد همراه باشد.

۷. افزایش خطر بیماری‌های مرتبط با قلب:

واسکولیت ممکن است باعث افزایش خطر بیماری‌های مرتبط با قلب مانند آنژین صدری، سکته قلبی و فشار خون بالا شود.

۸. ضعف عضلات:

واسکولیت ممکن است باعث ضعف عضلات شود که می‌تواند باعث مشکلات در حرکت و فعالیت‌های روزانه فرد شود.

۹. اختلالات تحرکی:

واسکولیت ممکن است باعث اختلالات تحرکی شود، که می‌تواند باعث مشکلات در حرکت و فعالیت‌های روزانه فرد شود.

۱۰. مشکلات روانی:

بعضی از بیماران ممکن است به دلیل عارضه واسکولیت، با مشکلات روانی مانند افسردگی و اضطراب مواجه شوند.

عوارض عدم درمان

۱. سکته مغزی:

واسکولیت ممکن است باعث تشکیل لخته خون در رگ‌های خونی مغزی شود که می‌تواند باعث سکته مغزی شود. سکته مغزی ممکن است باعث کاهش حافظه، کاهش حساسیت و حتی مرگ مغزی شود.

۲. سکته قلبی:

واسکولیت ممکن است باعث تشکیل لخته خون در رگ‌های خونی قلبی شود که می‌تواند باعث سکته قلبی شود. سکته قلبی ممکن است باعث کاهش عملکرد قلب، آنژین صدری و حتی مرگ قلبی شود.

۳. آسیب به اعضای داخلی:

واسکولیت ممکن است باعث آسیب به اعضای داخلی مانند کلیه، ریه و قلب شود. این عارضه ممکن است باعث کاهش عملکرد این اعضا و حتی مرگ آنها شود.

۴. تشکیل زخم:

واسکولیت ممکن است باعث تشکیل زخم در ناحیه مورد تحت پوشش واسکولیت شود. این عارضه ممکن است باعث عفونت، سرطان پوست و حتی مرگ بافت شود.

۵. افزایش خطر بیماری‌های مرتبط با قلب:

عدم درمان واسکولیت ممکن است باعث افزایش خطر بیماری‌های مرتبط با قلب مانند آنژین صدری، سکته قلبی و فشار خون بالا شود.

۶. بیماری‌های مرتبط با اعصاب:

واسکولیت ممکن است باعث بروز بیماری‌های مرتبط با اعصاب مانند پارالیزی، اختلالات حرکتی، و اختلالات تشخیصی شود.

۷. افزایش خطر بیماری‌های کلیوی:

عدم درمان واسکولیت ممکن است باعث افزایش خطر بیماری‌های کلیوی مانند نارسایی کلیوی و سایر مشکلات کلیوی شود.

نحوه تشخیص

۱. بیوبسی:

بیوپسی به عنوان یک روش تشخیصی برای واسکولیت، ممکن است در صورتی که بیمار دچار علائمی مانند درد، تورم و قرمزی در ناحیه مورد تحت پوشش واسکولیت باشد، انجام شود. در این روش، نمونه‌ای از بافت ناحیه مورد تحت پوشش برداشته شده و تحت میکروسکوپ مورد بررسی قرار می‌گیرد. این روش ممکن است باعث تشخیص دقیق‌تر واسکولیت شود.

۲. آنژیوگرافی:

آنژیوگرافی یک روش تصویربرداری است که برای تشخیص واسکولیت استفاده می‌شود. در این روش، یک ماده رادیواکتیو در ورید بیمار تزریق می‌شود و سپس تصاویر رادیوگرافی از رگ‌ها و عروق بدن برداشته می‌شود. این روش ممکن است باعث تشخیص دقیق‌تر واسکولیت شود.

۳. تست های تصویربرداری:

تست های تصویربرداری مانند اولتراسوند، توموگرافی و مغناطیسی تصویربرداری (MRI) نیز می‌توانند برای تشخیص واسکولیت استفاده شوند. در این روش‌ها، تصاویر دقیق از نواحی مورد تحت پوشش واسکولیت برداشته می‌شوند و می‌توانند باعث تشخیص دقیق‌تر واسکولیت شوند.

۴. آزمایش خون:

آزمایش خون نیز می‌تواند برای تشخیص واسکولیت استفاده شود. در این روش، سطح فشار خون، نیتروژن اوره خون، کلسترول، C-ریکتیو پروتئین (CRP) و فاکتورهای دیگری که ممکن است با واسکولیت مرتبط باشند، اندازه‌گیری می‌شوند. با انجام این آزمایش‌ها، می‌توان به تشخیص واسکولیت کمک کرد و میزان خطر بیماری را برای بیمار تعیین کرد.

درمان دارویی

در زیر به برخی از انواع داروهای مورد استفاده برای درمان واسکولیت اشاره شده است:

1. متوترکسات (Trexall):

این دارو به عنوان یک داروی ضد التهابی استفاده می‌شود و ممکن است برای درمان واسکولیت باعث کاهش التهاب و تورم شود. همچنین، متوترکسات نیز می‌تواند به عنوان یک داروی ضد سرطانی استفاده شود.

2. آزاتیوپرین (Imuran) و آزاتیوپرین (Azasan):

این داروها به عنوان داروهای مهارکننده سیستم ایمنی بدن استفاده می‌شوند و می‌توانند در درمان واسکولیت به کنترل التهاب و تورم کمک کنند.

3. مایکوفنولات (CellCept):

این دارو به عنوان یک داروی مهارکننده سیستم ایمنی بدن استفاده می‌شود و ممکن است در درمان واسکولیت به کاهش التهاب و تورم کمک کند.

۴. سیکلوفسفامید:

این دارو به عنوان یک داروی پیشرفته درمان واسکولیت استفاده می‌شود و می‌تواند به کاهش التهاب و تورم کمک کند.

5. توسیلیزوماب (Actemra) و ریتوکسیماب (Rituxan):

این داروها به عنوان داروهای ضد التهابی و مهارکننده سیستم ایمنی بدن استفاده می‌شوند و می‌توانند در درمان واسکولیت به کاهش التهاب و تورم کمک کنند.

عمل جراحی

درمان واسکولیت با عمل جراحی می‌تواند در برخی موارد ضروری باشد، به خصوص در صورتی که واسکولیت باعث برآمدگی دیواره رگ خونی شده باشد. در این موارد، عمل جراحی با هدف کاهش خطر پارگی و رفع علائم واسکولیت انجام می‌شود. برخی از روش‌های جراحی برای درمان واسکولیت عبارتند از:

۱. عمل جراحی پروتز رگ خونی:

در این روش، با استفاده از رگ خونی جایگزین، بخشی از رگ خونی که درگیر واسکولیت است جایگزین می‌شود و خون به طور طبیعی از آن عبور می‌کند.

۲. عمل جراحی رفع برآمدگی دیواره رگ خونی:

در این روش، برآمدگی دیواره رگ خونی با استفاده از پروتکل‌های مختلفی مانند بستن محل برآمدگی با پروتکل‌های خاص یا جایگزینی بخشی از رگ خونی با پروتز رگ خونی، رفع می‌شود.

۳. آنژیوپلاستی:

در این روش، با استفاده از بالن‌های کوچکی که در داخل رگ خونی قرار می‌گیرند، رگ خونی گشاد می‌شود و خطر پارگی کاهش می‌یابد.

۴. ایجاد یک کانال جدید:

در این روش، با ایجاد یک کانال جدید برای عبور خون، خطر پارگی رگ خونی کاهش می‌یابد.

مقالات مرتبط:

1. هماتوم چیست؟ انواع آن را بشناسیم! (۱)
2. رفلکس وازوواگال چیست؟ (۱)
3. سرطان کولورکتال چیست؟ راه های درمان! (۱)
4. سینوس پیلونیدال چیست؟ پیشگیری و درمان! (۱)

طلاق به دلیل نداشتن رابطه جنسی!

در قانون جمهوری اسلامی، عدم برقراری رابطه جنسی به تنهایی دلیلی برای اخذ طلاق نمی‌باشد و در صورتی که یکی از زوجین این موضوع را به عنوان دلیلی برای طلاق مطرح کند، باید شرایط دیگری نیز وجود داشته باشد. به عنوان مثال، عدم توافق در مسائل مالی، ناسازگاری در شخصیت‌ها، خیانت و یا عدم توجه به نیازهای روحی و جسمی همسر، می‌توانند به عنوان دلیلی برای طلاق مطرح شوند.

در هر صورت، قوانین شریعت اسلامی نیز به شدت به حفظ محیط خانواده و پایبندی به ارتباط زناشویی تأکید دارند و طلاق را به عنوان آخرین راه‌حل در برابر مشکلات خانوادگی می‌دانند.

عسر و حرج چیست

در قانون جمهوری اسلامی، رابطه جنسی بین همسران بر اساس توافق آن‌ها و با رعایت احترام و حقوق و تعهدات هر دو طرف، مجاز است. با این حال، در صورتی که یکی از طرفین به دلایلی نتواند رابطه جنسی را برقرار کند، می‌تواند با توجه به شرایط موجود، از مفهوم “عسر و حرج” استفاده کند.

عسر به معنی سختی و ناتوانی در انجام کار و حرج به معنی درد و رنج است. در اینجا، عسر و حرج در رابطه جنسی به معنای عدم توانایی یکی از همسران در برقراری رابطه جنسی و داشتن درد و رنج به دلیل این مشکل است.

در صورتی که همسری به دلایلی نتواند رابطه جنسی را برقرار کند، می‌تواند با توجه به شرایط موجود، از دادگاه خانواده درخواست رسیدگی به موضوع “عسر و حرج” را داشته باشد. در این مورد، دادگاه با توجه به شرایط موجود، تصمیم‌گیری می‌کند که آیا شرایط برای صدور فرمان مبنی بر اجرای حقوق همسران وجود دارد یا خیر. اگر دادگاه تشخیص دهد که شرایط برای رفع عسر و حرج وجود ندارد، می‌تواند به درخواست همسر برای رسیدگی به موضوع طلاق پاسخ دهد.

لازم به ذکر است که در صورتی که این عسر و حرج به دلایلی رخ داده باشد که نیاز به درمان دارند، همسر می‌تواند با مراجعه به پزشک متخصص، درمان لازم را دریافت کند.

موارد طلاق

۱. طلاق به خاطر رابطه جنسی غیر متعارف:

در قانون جمهوری اسلامی، رابطه جنسی غیر متعارف (مانند همجنسگرایی)، حرام و جرم است و ممکن است در صورت شکایت همسر، موجب فسخ عقد از سوی دادگاه شود. اما باید توجه داشت که عدم برقراری رابطه جنسی به تنهایی دلیلی برای طلاق نیست و باید شرایط دیگری نیز وجود داشته باشد.

۲. عدم برقراری رابطه جنسی از طرف مرد به صورت عمدی:

در اسلام، واجب بر مردان است که نسبت به همسرانشان به عنوان دارندگان حقوق، احترام و توجه داشته باشند و برای رضایت همسران خود تلاش کنند. عدم برقراری رابطه جنسی از طرف مرد به صورت عمدی، می‌تواند به عنوان دلیلی برای طلاق مطرح شود.

۳. طلاق به دلیل رابطه جنسی مقعدی:

رابطه جنسی مقعدی (مانند رابطه جنسی خارج از واژن) نیز در اسلام حرام است و ممکن است در صورت شکایت همسر، موجب فسخ عقد از سوی دادگاه شود.

۴. طلاق به دلیل زود انزالی مرد:

در قوانین جمهوری اسلامی، طلاق به دلیل زود انزالی به تنهایی به عنوان دلیل مشروع برای طلاق شناخته نشده است. برای اینکه زوج بتواند از این دلیل به دادگاه خانواده مراجعه کرده و درخواست طلاق را تقدیم کند، باید شرایط دیگری نیز وجود داشته باشد.

یکی از شرایط لازم برای درخواست طلاق به دلیل زود انزالی، این است که مشکل زود انزالی به گونه‌ای شدید باشد که برای زوج عسر و حرج ایجاد کند و در طول زمان قابل درمان نباشد. همچنین، باید ثابت شود که زوج به دلایلی مانند عدم درمان مشکل یا عدم موثر بودن درمان، نتوانسته است بهبود یابد.

به علاوه، برای درخواست طلاق به دلیل زود انزالی، باید زوج به دادگاه خانواده مراجعه کند و بر این عقیده باشد که ادامه زندگی مشترک برایشان غیرممکن است. در این مورد، دادگاه با توجه به شرایط موجود، تصمیم‌گیری می‌کند.

۵. طلاق به دلیل سرد مزاجی مرد:

در قوانین جمهوری اسلامی، طلاق به دلیل سرد مزاجی مرد در رابطه جنسی به تنهایی به عنوان دلیل مشروع برای طلاق شناخته نشده است. برای اینکه زوج بتواند از این دلیل به دادگاه خانواده مراجعه کرده و درخواست طلاق را تقدیم کند، باید شرایط دیگری نیز وجود داشته باشد.

یکی از شرایط لازم برای درخواست طلاق به دلیل سرد مزاجی، این است که مشکل سرد مزاجی برای زوج به گونه‌ای شدید باشد که برای زن عسر و حرج ایجاد کند و در طول زمان قابل درمان نباشد. همچنین، باید ثابت شود که مرد به دلیل عللی مانند بیماری، استفاده از داروهای خاص یا عوامل دیگر، نتوانسته است از سرد مزاجی خود بهبود یابد.

۶. طلاق به خاطر عنان بودن مرد:

در قوانین جمهوری اسلامی، طلاق به دلیل عنان بودن مرد به تنهایی به عنوان دلیل مشروع برای طلاق شناخته نشده است. برای اینکه زن بتواند از این دلیل به دادگاه خانواده مراجعه کرده و درخواست طلاق را تقدیم کند، باید شرایط دیگری نیز وجود داشته باشد.

در صورتی که مرد به دلیل عنان بودن، توانایی نعوظ نداشته باشد، این مسئله می‌تواند به عنوان یک شرط برای درخواست طلاق بررسی شود. در این مورد، باید ثابت شود که مرد به دلیل عللی مانند بیماری، استفاده از داروهای خاص یا عوامل دیگر، نتوانسته است این مشکل را برطرف کند.

۷. طلاق به خاطر خِصاء یا اختگی مرد:

در قانون جمهوری اسلامی، طلاق به دلیل خِصَاء یا اختگی مرد به تنهایی به عنوان دلیل مشروع برای طلاق شناخته نشده است. برای اینکه زوجه بتواند از این دلیل به دادگاه خانواده مراجعه کرده و درخواست طلاق را تقدیم کند، باید شرایط دیگری نیز وجود داشته باشد.

یکی از شرایط لازم برای درخواست طلاق به دلیل خِصَاء یا اختگی مرد، این است که مرد به دلیل اختلالات جنسی نتواند رابطه جنسی با همسر خود را برقرار کند. در این مورد، باید توسط پزشکان متخصص، تایید شود که مرد به دلیل مشکلات جسمی یا روانی، نمی‌تواند رابطه جنسی را برقرار کند.

۸. مقطوع بودن آلت تناسلی مرد:

در قوانین جمهوری اسلامی، طلاق به دلیل مقطوع بودن آلت تناسلی مرد به تنهایی به عنوان دلیل مشروع برای طلاق شناخته نشده است. برای اینکه زن بتواند از این دلیل به دادگاه خانواده مراجعه کرده و درخواست طلاق را تقدیم کند، باید شرایط دیگری نیز وجود داشته باشد.

یکی از شرایط لازم برای درخواست طلاق به دلیل مقطوع بودن آلت تناسلی مرد، این است که مرد به دلیل این مشکل، نتواند رابطه جنسی با همسر خود را برقرار کند و این مشکل به دلیل عواملی مانند بیماری، صدمه دیدگی و غیره رخ داده باشد. در این مورد، باید توسط پزشکان متخصص، تایید شود که مرد به دلیل مشکلات جسمی، نمی‌تواند رابطه جنسی را برقرار کند.

مقالات مرتبط:

1. همه چیز درباره مهریه (۲)
2. هدایای نامزدی بعد از طلاق به چه کسی تعلق می گیرد؟ (۲)
3. قانون فسخ نکاح چیست؟ (۲)
4. همه چیز در مورد نکاح و طلاق فرد مجنون! (۲)

اختلال وسواس فکری عملی چیست؟

اختلال وسواس فکری عملی (OCD) یکی از اختلالات روانی است که با وسواس و اجبار مشخص می‌شود و می‌تواند زندگی روزمره فرد را مختل کند. به طور کلی، افراد مبتلا به این اختلال تمایل دارند که با خودشان در مورد چیزی که نگرانی و ترس آن را دارند، تکراری فکر کنند و به صورت مکرر وسواسی عمل کنند که به نظرشان برای جلوگیری از وقوع آن اجتناب ناپذیر است.

در OCD، وسواس و اجبار به شکلی شدید و پایدار در ذهن فرد حضور دارد و او را برای انجام کردن عملی خاصی و یا جلوگیری از انجام آن، وادار می‌کند. برای مثال، فردی که به شدت ترس از عفونت دارد، ممکن است بارها و بارها دست‌هایش را بشوید و به نوارهایی که با دستشان تماس داشته‌اند، لمس نکند.

علاوه بر وسواس‌ها، فرد مبتلا به OCD ممکن است از نظر عملکردی نیز مشکل داشته باشد. به عنوان مثال، او ممکن است برای انجام کاری خاص، مثل بستن در، باید آن را بارها و بارها بررسی کند یا به صورت تکراری انجام دهد. این مشکلات می‌تواند باعث شود که فرد مبتلا به OCD به طور مداوم با ترس و نگرانی مواجه شود و زندگی روزمره اش را مختل کند.

علت بروز OCD

۱. عوامل بیولوژیکی:

عوامل بیولوژیکی به عنوان یکی از علل بروز OCD مطرح هستند. طبق پژوهش‌های انجام شده، اختلال در عملکرد مغز در بخش‌هایی که در کنترل اجرای عملیات و نظم‌بخشی نقش دارند، می‌تواند باعث بروز OCD شود. بررسی‌ها نشان داده‌اند که بخش‌هایی از مغز مانند بخش‌هایی که با کنترل حرکات رفتاری، انتخاب‌های تصمیم‌گیری، حافظه و نظم‌بخشی مرتبط هستند، در افراد مبتلا به OCD اختلال دارند.

۲. سابقه خانوادگی:

سابقه خانوادگی یکی از عوامل مهم در بروز OCD است. افرادی که در خانواده‌شان سابقه OCD وجود دارد، احتمال بروز این اختلال را بیشتر دارند. به علاوه، برخی از پژوهش‌ها نشان داده‌اند که اگر یکی از والدین فرد، مبتلا به OCD باشد، احتمال بروز این اختلال در فرزندان از ۵ تا ۱۰ برابر بیشتر است.

۳. ژنتیک:

ژنتیک نیز به عنوان یکی از عوامل بروز OCD مطرح شده است. تحقیقات نشان داده‌اند که ژنتیک در بروز OCD نقش دارد. افرادی که در خانواده‌شان سابقه OCD وجود دارد، احتمال بروز ترشح بیشتری از سروتونین (Serotonin) در مغز را دارند. این ترشح بیشتر سبب ایجاد اختلال در عملکرد مغز در بخش‌هایی مانند کنترل رفتار و نظم‌ بخشی می‌شود.

۴. استرس:

استرس نیز به عنوان یکی از عوامل بروز OCD شناخته شده است. استرس‌های شدید و مکرر می‌توانند به افزایش اضطراب و بیشتر شدن اجبارها منجر شوند. به علاوه، برخی از پژوهش‌ها نشان داده‌اند که فردی که در کودکی با استرس و اضطراب شدید مواجه شده باشد، احتمال بروز OCD در بزرگسالی را بیشتر دارد.

علائم OCD

۱. وسواس:

وسواس، یکی از علائم شایع در OCD است. وسواس به معنای فکر تکراری و تصویری است که فرد را به خود مشغول می‌کند و او را از کارهای روزمره منحرف می‌کند.

۲. فکر تهاجمی:

فرد مبتلا به OCD ممکن است با فکرهای تهاجمی در مورد دیگران یا خودش درگیر شود، به طور مثال فکر کند که ممکن است به دیگران صدمه برساند یا خطری برای خودش ایجاد کند.

۳. نیاز به داشتن همه چیز در یک نظم خاص:

فرد مبتلا به OCD ممکن است نیاز به داشتن همه چیز در یک نظم خاص داشته باشد، به طور مثال، قرار دادن اشیاء یا کتاب‌ها به صورت خاصی در قفسه‌ها.

۴. ترس از میکروب:

فرد مبتلا به OCD ممکن است ترس شدیدی از میکروب داشته باشد و به صورت مکرر دست‌هایش را بشوید و یا اشیاء را ضدعفونی کند.

۵. افکار ناخواسته درباره موضوعات ممنوعه یا ممنوع:

فرد مبتلا به OCD ممکن است افکار ناخواسته و نامناسبی درباره موضوعات ممنوعه یا ممنوع داشته باشد، مثلا فکر کند که ممکن است به صورت ناخواسته به فردی آسیب برساند یا کاری را انجام دهد که نامناسب است.

۶. اجبار ها:

اجبارها، یکی از علائم شایع در OCD هستند و به معنای عملیاتی هستند که فرد مبتلا به OCD به صورت تکراری و مکرر انجام می‌دهد تا به اضطراب و استرس خود پایان دهد. برخی از اجبارهای شایع در OCD عبارتند از:

۱. شستن دست‌ها:

فرد مبتلا به OCD ممکن است به صورت تکراری دست‌هایش را بشوید تا از میکروب‌ها و عفونت‌ها خود را آزاد کند.

۲. بررسی:

فرد مبتلا به OCD ممکن است به صورت تکراری چیزهایی را بررسی کند، مثلا درب‌ها و پنجره‌ها را بررسی کند تا مطمئن شود که همه چیز به خوبی بسته شده است.

۳. تکرار عملی:

فرد مبتلا به OCD ممکن است به صورت تکراری عملی را انجام دهد، مثلا لباس‌های خود را بارها و بارها بررسی کند تا مطمئن شود که هیچ چیز از جا نخفته است.

۴. جمع آوری:

فرد مبتلا به OCD ممکن است به صورت تکراری اشیاء را جمع آوری کند، مثلا جعبه‌های خالی یا بطری‌های خالی را نگهداری کند.

۵. ترتیب و نظم:

فرد مبتلا به OCD ممکن است نیاز داشته باشد همه چیز را به صورت خاصی بچیند و برای انجام این کار زمان بسیاری را صرف کند.

۶. تکمیل عملیات:

فرد مبتلا به OCD ممکن است نیاز داشته باشد تا یک عملی را به صورت کامل تکمیل کند، مثلا برای تمام کردن یک عملی باید آن را بارها و بارها تکرار کند.

نحوه تشخیص OCD

تشخیص OCD بر اساس علائم و نشانه‌هایی که فرد اظهار می‌کند، تشخیص داده می‌شود. برای تشخیص OCD، معمولاً پزشک یا متخصص روان‌شناس با فرد مبتلا به OCD ملاقات می‌کند و به شیوه‌های مختلفی از جمله مصاحبه، بررسی رفتار و مشاهده علائم، تشخیص را می‌دهد. بعضی از مراحل تشخیص OCD عبارتند از:

۱. مصاحبه:

پزشک یا متخصص روان‌شناس با فرد مبتلا به OCD ملاقات می‌کند و مصاحبه ای با او انجام می‌دهد. در این مصاحبه، پزشک یا متخصص روان‌شناس سعی می‌کند تا با پرسیدن سوالاتی در مورد تاریخچه بیماری، علائم و نشانه‌ها و شدت آنها، به تشخیص درست برسد.

۲. بررسی رفتار:

پزشک یا متخصص روان‌شناس با مشاهده رفتار فرد مبتلا به OCD، سعی می‌کند تا به تشخیص درست برسد. برای مثال، ممکن است پزشک بررسی کند که آیا فرد مبتلا به OCD به صورت مکرر اجبارهایی را انجام می‌دهد یا نه.

۳. استفاده از مقیاس‌های تشخیصی:

برخی مقیاس‌های تشخیصی برای تشخیص OCD وجود دارند که پزشک یا متخصص روان‌شناس می‌تواند از آنها استفاده کند. مقیاس‌های تشخیصی مختلفی وجود دارند که با استفاده از آنها، می‌توان به تشخیص درستی برسید.

۴. بررسی تاریخچه پزشکی:

برخی از علایم OCD می‌توانند ناشی از شرایط پزشکی دیگری مانند اختلالات اضطرابی، اختلالات خلقی و اختلالات شخصیتی باشند. بنابراین، بررسی تاریخچه پزشکی فرد مبتلا به OCD نیز می‌تواند به تشخیص درستی کمک کند.

درمان دارویی OCD

۱. آنتی‌دپرسان‌ها:

آنتی‌دپرسان‌ها به عنوان یکی از روش‌های درمانی معمول برای درمان OCD استفاده می‌شوند. این داروها با کاهش سطح سروتونین (Serotonin) در مغز، از بروز اجبارها و اضطراب در فرد مبتلا جلوگیری می‌کنند. انواعی از آنتی‌دپرسان‌ها که برای درمان OCD مورد استفاده قرار می‌گیرند عبارتند از:

– سرترالین (Sertraline)

– فلوکستین (Fluoxetine)

– پاروکستین (Paroxetine)

۲. آنتی‌اضطرابی‌ها:

آنتی‌اضطرابی‌ها به عنوان یکی از روش‌های درمانی دیگر برای درمان OCD استفاده می‌شوند. این داروها با کاهش اضطراب و تسکین نشانه‌های OCD، بهبودی را برای فرد مبتلا به این اختلال ایجاد می‌کنند. انواعی از آنتی‌اضطرابی‌هایی که برای درمان OCD استفاده می‌شوند عبارتند از:

– کلونازپام (Clonazepam)

– لورازپام (Lorazepam)

۳. آنتی‌روان‌پریشی:

آنتی‌روان‌پریشی‌ها به عنوان یکی از روش‌های درمانی دیگر در درمان OCD مورد استفاده قرار می‌گیرند. این داروها با کاهش کشتار مغزی و مهار عواطف منفی، بهبودی در OCD را ایجاد می‌کنند. انواعی از آنتی‌روان‌پریشی‌هایی که برای درمان OCD مورد استفاده قرار می‌گیرند عبارتند از:

– کلومیپرامین (Clomipramine)

– فلووکسامین (Fluvoxamine)

لازم به ذکر است که استفاده از هر نوع دارو باید تحت نظارت پزشک باشد و باید به دستور پزشک متخصص درمان شود. همچنین، درمان دارویی به تنهایی برای درمان OCD کافی نیست و باید به همراه روش‌های درمانی دیگر مانند روان‌شناسی و رفتار درمانی انجام شود.

روان درمانی OCD

۱. رفتار درمانی:

رفتار درمانی به عنوان یکی از روش‌های درمانی مورد استفاده برای درمان OCD است. در این روش، فرد مبتلا به OCD در معرض شرایطی قرار می‌گیرد که باعث ایجاد اضطراب و نگرانی می‌شود. پس از مدتی، فرد به تدریج در مقابل این شرایط مقاومت می‌کند و اضطرابش بهبود می‌یابد. در ادامه، به تدریج شرایط سخت‌تری ارائه می‌شود تا فرد بتواند نسبت به آن‌ها مقاومت کند و اضطرابش را کاهش دهد.

۲. روان‌درمانی شناختی:

روان‌درمانی شناختی نیز به عنوان یکی از روش‌های درمانی مورد استفاده برای درمان OCD است. در این روش، فرد مبتلا به OCD با کمک روان‌شناس، به شناخت اشتباهات فکری خود و تغییر آن‌ها می‌پردازد. برای مثال، فردی که به شدت ترس از آلودگی دارد، ممکن است به اشتباه فکر کند که با لمس یک سطح آلوده، بیماری را به دست می‌آورد. در این روش، روان‌شناس با کمک فرد مبتلا به OCD، به شناسایی این اشتباهات فکری و تغییر آن‌ها می‌پردازد.

۳. روش‌های مدیتیشن و آرامش‌بخش:

روش‌های مدیتیشن و آرامش‌بخش به عنوان یکی از روش‌های درمانی مورد استفاده برای درمان OCD هستند. در این روش‌ها، فرد مبتلا به OCD با کمک روان‌شناس، تمرین‌های مدیتیشن و آرامش‌بخش را انجام می‌دهد تا بتواند اضطراب و ترس خود را کاهش دهد.

راه های پیشگیری

۱. کاهش تنش‌های روزمره:

تنش‌های روزمره مانند فشار کاری، مشکلات خانوادگی و مشکلات مالی می‌توانند باعث ایجاد اضطراب در افراد شوند. به عنوان یکی از روش‌های پیشگیری از OCD، کاهش تنش‌های روزمره و تمرکز بر روی سلامت روحی و جسمی می‌تواند مفید باشد.

۲. تغذیه سالم:

تغذیه سالم و متعادل باعث افزایش سطح سروتونین در مغز می‌شود که می‌تواند به کاهش علائم OCD کمک کند. برای مثال، مصرف غذاهایی که حاوی امگا ۳ و مواد مغذی مثل بروکلی، سبزیجات و میوه‌های تازه است، می‌تواند به بهبود سلامت روحی کمک کند.

۳. فعالیت بدنی:

فعالیت بدنی و ورزش بهبود خلقی و سلامتی روحی و جسمی فرد کمک می‌کند و می‌تواند به کاهش علائم OCD کمک کند. بهتر است فرد به میزان مناسب و منظم ورزش کند.

۴. استفاده از تکنیک‌های مدیتیشن و آرامش‌بخش:

استفاده از تکنیک‌های مدیتیشن و آرامش‌بخش می‌تواند به کاهش علائم OCD کمک کند. این تکنیک‌ها می‌توانند به کنترل استرس و اضطراب کمک کنند و فرد را به یک حالت ذهنی آرام و مرکزی رساند.

لازم به ذکر است که این روش‌ها به تنهایی نمی‌توانند OCD را جلوگیری کنند، اما می‌توانند به بهبود سلامت روحی و جسمی شخص کمک کنند و برای کنترل علائم OCD مفید باشند. در صورت وجود علائم شدید OCD، بهتر است به صورت حرفه‌ای از طریق پزشک متخصص درمان این اختلال درمان شود.

مقالات مرتبط:

1. سندروم تورت چیست؟ انواع آن را بشناسیم! (۵)
2. کایفوزیس چیست؟ انواع آن را بشناسیم! (۵)
3. لوردوز چیست؟ انواع آن را بشناسیم! (۵)
4. دیسک دژنراتیو را بهتر بشناسیم! (۵)

برونشیولیت چیست؟ راه های درمان!

برونشیولیت یک بیماری ویروسی است که بیشتر در کودکان زیر 2 سال رخ می‌دهد و باعث تورم برونشیل‌ها و تنگی نفس می‌شود. برونشیل‌ها لوله‌های ریه هستند که هوا را به داخل ریه هدایت می‌کنند. در برونشیولیت، برونشیل‌ها به دلیل التهاب و تورم کاهش قطر می‌یابند و تنفس دشوار می‌شود.

علت برونشیولیت

برونشیولیت در کودکان معمولاً به دلیل عفونت ویروسی ایجاد می‌شود. بیشترین علت برونشیولیت در کودکان، ویروس سینه‌پهلویی است. علاوه بر ویروس سینه‌پهلویی، ویروس‌های دیگری مانند ویروس تنفسی سینسیتیال (RSV)، ویروس‌های رینوویروس و آدنوویروس هم ممکن است عامل برونشیولیت در کودکان باشند.

• ویروس سینه‌پهلویی:

این ویروس یکی از عامل‌های شایع برونشیولیت در کودکان است، به خصوص در کودکان زیر 2 سال. این ویروس عفونت تنفسی را ایجاد می‌کند که با تورم و التهاب برونشیول‌ها همراه است.

• ویروس تنفسی سینسیتیال (RSV):

این ویروس نیز یکی از عامل‌های شایع برونشیولیت در کودکان است. این ویروس معمولاً در فصل پاییز و زمستان شیوع دارد و می‌تواند باعث تورم و التهاب برونشیول‌ها شود.

• ویروس‌های رینوویروس:

این ویروس‌ها نیز می‌توانند عامل بروز برونشیولیت در کودکان باشند. این ویروس‌ها معمولاً در فصل بهار و پاییز شیوع دارند و عفونت تنفسی را ایجاد می‌کنند.

• ویروس‌های آدنوویروس:

این ویروس‌ها نیز می‌توانند باعث برونشیولیت در کودکان شوند. این ویروس‌ها معمولاً در فصل تابستان شیوع دارند و می‌توانند عفونت تنفسی را ایجاد کنند.

• ویروس‌های پاراانفلوآنزا:

این ویروس‌ها نیز می‌توانند باعث برونشیولیت شوند. این ویروس‌ها معمولاً در فصل پاییز و زمستان شیوع دارند و می‌توانند باعث تورم و التهاب برونشیول‌ها شوند.

بعضی از عوامل دیگری که می‌توانند باعث بروز برونشیولیت در کودکان شوند، شامل موارد زیر می‌شوند:

• آلرژی‌ها:

برخی از کودکان ممکن است به آلرژی‌های شایع مانند آلرژی به غذا، آلرژی به مواد شیمیایی یا آلرژی به غبار و حشرات حساسیت داشته باشند که می‌تواند باعث بروز برونشیولیت در آن‌ها شود.

• آلودگی‌های هوا:

آلودگی هوا مانند دود سیگار، ذرات معلق در هوا و آلودگی‌های دیگر می‌توانند باعث تحریک برونشی‌ها شده و باعث بروز برونشیولیت در کودکان شوند.

• تنفس برای مدت طولانی در محیط‌های خشک و گرم:

تنفس در محیط‌های خشک و گرم می‌تواند باعث خشک شدن برونشی‌ها شود و عفونت را در آن‌ها بالا ببرد. بنابراین، نگه داشتن محیط مرطوب و خنک می‌تواند کمک کننده در جلوگیری از برونشیولیت باشد.

• سابقه خانوادگی:

اگر در خانواده کودک شما سابقه برونشیولیت وجود داشته باشد، احتمال بروز این بیماری در کودک شما بیشتر است.

علائم برونشیولیت

برونشیولیت علائم مختلفی را در کودکان ایجاد می‌کند. بعضی از این علائم عبارتند از:

• سرفه:

سرفه یکی از شایع‌ترین علائم برونشیولیت است. سرفه ممکن است چسبنده و باعث ایجاد درد در قفسه سینه شود.

• تنگی نفس:

عدم توانایی کودک در تنفس عمیق و راحت، تنگی نفس نامیده می‌شود. این علامت معمولاً در صورت تورم و التهاب برونشیول‌ها ایجاد می‌شود.

• تب:

برونشیولیت ممکن است با تب همراه باشد. در بیشتر موارد، تب کمتر از ۳۸ درجه سانتی‌گراد است.

• لرزش:

در بعضی از موارد، کودکان ممکن است به لرزش بدن دچار شوند.

• خستگی:

برونشیولیت ممکن است باعث ایجاد خستگی و افزایش نیاز به استراحت شود.

• افزایش تنفس:

کودکان با برونشیولیت ممکن است تنفس سریعتر و عمیق‌تری داشته باشند.

• بلغم:

در بعضی از موارد، برونشیولیت باعث ایجاد ترشح بلغم می‌شود که ممکن است رنگ سبز یا زرد داشته باشد.

• نفخ شکم:

در بعضی از موارد، برونشیولیت باعث نفخ شکم و ایجاد درد شکمی می‌شود.

• افزایش ضربان قلب:

در بعضی از موارد، برونشیولیت باعث افزایش ضربان قلب می‌شود.

چه کودکانی بیشتر در خطر هستند

بیشترین خطر ابتلا به برونشیولیت برای افراد دارای شرایط زیر است:

• نوزادان و کودکانی که خیلی زود به دنیا آمده‌اند (نارس):

سیستم تنفسی نوزادان و کودکانی که در هفته‌های اول زندگی به دنیا می‌آیند، هنوز به طور کامل توسعه نیافته است و بنابراین آسیب پذیرتر از دیگران هستند.

• افرادی که در معرض دود تنباکو یا سیگار قرار گرفته‌اند:

دود سیگار باعث تحریک برونشیال‌ها و التهاب ریه‌ها می‌شود و احتمال ابتلا به برونشیولیت را افزایش می‌دهد.

• کودکانی که به مهد کودک می‌روند:

محیط‌های بسته و پر از کودکان، منجر به شیوع بیماری‌های تنفسی می‌شود.

• افرادی که بیماری زمینه‌ای دارند:

بیماری‌هایی مانند آسم، بیماری‌های قلبی و ریوی و یا دیابت، سیستم تنفسی را ضعیف می‌کنند و احتمال ابتلا به برونشیولیت را افزایش می‌دهند.

• کودکانی که خواهر یا برادر بزرگتر دارند:

داشتن برادر یا خواهر بزرگتر باعث افزایش احتمال برای ابتلا به برونشیولیت می‌شود.

• کودکانی که با شیر مادر تغذیه نمی‌شوند:

شیر مادر آنتی بادی‌های مورد نیاز برای سیستم ایمنی را به کودک می‌دهد و این احتمال را کاهش می‌دهد که کودک به بیماری‌های تنفسی مبتلا شود.

نحوه تشخیص

برای تشخیص برونشیولیت در کودکان، پزشک معمولاً از ترکیبی از علائم و نشانه‌ها، آزمایش‌های تشخیصی و تصاویر پزشکی استفاده می‌کند. به طور کلی، روش‌های تشخیص برونشیولیت در کودکان عبارتند از:

• بررسی علائم و نشانه‌های بالینی:

پزشک به دنبال شنیدن نفس‌های کودک با استفاده از استتتوسکوپ (stethoscope) و بررسی علائم و نشانه‌هایی مانند سرفه، تنفسی سریع و شدید، تنگی نفس، تب، لرزش و ضعف عمومی می‌باشد.

• آزمایش خون:

آزمایش خون ممکن است نشان دهد که کودک دارای التهاب می باشد، که یک علامت مرتبط با برونشیولیت است.

• تصاویر پزشکی:

در صورت نیاز، پزشک ممکن است از تصاویر پرتوی مانند ایکس‌ری یا اسکن CT استفاده کند تا بهتر نگران وضعیت ریه‌های کودک بپردازد.

• آزمایش مخاط:

در برخی موارد، پزشک ممکن است از نمونه مخاط بینی و گلوی کودک برای بررسی وجود ویروسی یا عفونت باکتریایی استفاده کند.

درمان برونشیولیت

برای درمان برونشیولیت، معمولاً از ترکیبی از داروها و روش‌های درمانی استفاده می‌شود. درمان برونشیولیت می‌تواند بسته به شدت و علت برونشیولیت متفاوت باشد. به طور کلی، درمان برونشیولیت شامل موارد زیر است:

• داروهای ضد التهابی:

این داروها مانند استروئیدها، به کاهش التهاب در برونشیال‌ها کمک می‌کنند. استفاده از این داروها معمولاً در برونشیولیت شدید توصیه می‌شود.

• داروهای برونکودیلاتور:

این داروها به توسعه برونشیال‌ها کمک می‌کنند و باعث افزایش جریان هوایی می‌شوند. از جمله این داروها می‌توان به سالبوتامول و آتروپین اشاره کرد.

• داروهای ضد سرفه:

این داروها مانند دکسترومتورفان، از سرفه کمک می‌کنند و باعث کاهش سرفه و در نتیجه کاهش التهاب می‌شوند.

• آنتی‌بیوتیک:

اگر برونشیولیت با عفونت باکتریایی همراه باشد، پزشک ممکن است آنتی‌بیوتیک تجویز کند.

• هیدراتاسیون:

مصرف مایعات بیشتر به کاهش ترشحات برونشیال کمک می‌کند.

• استراحت:

استراحت به بدن فرصت می‌دهد تا درمان برونشیولیت را بیشتر پذیرفته و بهبودی را تسریع کند.

• کمک به تنفس:

در برونشیولیت شدید، ممکن است نیاز به کمک به تنفس باشد، که می‌تواند شامل استفاده از ماسک تنفسی یا دستگاه تنفسی باشد.

درمان با طب سنتی

برای درمان برونشیولیت با طب سنتی، از برخی گیاهان دارویی و روش‌های طبیعی می‌توان استفاده کرد. با این حال، قبل از استفاده از هرگونه روش درمانی طب سنتی، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید. به طور کلی، روش‌های درمانی طب سنتی برای برونشیولیت عبارتند از:

• روغن خراطین:

روغن خراطین یکی از مواد طبیعی است که برای درمان برونشیولیت استفاده می‌شود. این روغن باعث کاهش التهاب و تسکین سرفه می‌شود. برای استفاده از روغن خراطین، می‌توانید در محیطی گرم و با استفاده از یک حوله یا کیسه گرمایی، روغن را روی قفسه سینه و پشت ببخشید.

• عسل و زنجبیل:

عسل و زنجبیل هر دو دارای خواص ضد التهابی و ضد عفونی هستند، که می‌تواند به درمان برونشیولیت کمک کند. می‌توانید از عسل و زنجبیل به صورت ترکیبی استفاده کنید و آن را به عنوان یک راه درمانی طبیعی برای برونشیولیت استفاده کنید.

• نعناع:

نعناع دارای خواص ضد التهابی و ضد سرفه است و می‌تواند به درمان برونشیولیت کمک کند. می‌توانید از نعناع به صورت ترشی یا چای استفاده کنید.

• روغن زیتون:

روغن زیتون باعث کاهش التهاب و تسکین سرفه می‌شود. می‌توانید روغن زیتون را به صورت مستقیم بر روی قفسه سینه و پشت استفاده کنید.

• تنفس عمیق:

تنفس عمیق می‌تواند به درمان برونشیولیت کمک کند. با تنفس عمیق، هوای تمیز به ریه‌ها منتقل می‌شود و پاکسازی ریه‌ها را تسریع می‌کند.

• گرمایش:

گرمایش به درمان برونشیولیت کمک می‌کند و باعث تسکین سرفه می‌شود. می‌توانید از حوله گرم، کیسه گرمایی یا روغن ماساژ استفاده کنید تا به تسکین سرفه و دردهای قفسه سینه کمک کند.

تفاوت برونشیت و برونشیولیت

برونشیت و برونشیولیت هر دو بیماری‌های تنفسی هستند که باعث تنگی نفس و سرفه می‌شوند، اما در واقع دو بیماری مجزا با علائم و علل متفاوت هستند. در زیر به تفاوت‌های این دو بیماری اشاره شده است:

• علت:

برونشیت عمدتاً به دلیل عفونت باکتری یا ویروسی ایجاد می‌شود، در حالی که برونشیولیت اغلب به دلیل عفونت ویروسی مانند ویروس سینه‌پهلویی و ویروس تنفسی سینسیتیال (RSV) ایجاد می‌شود.

• محل تاثیر:

برونشیت در برونشیل‌های بزرگتر و عمیق تر ریه ها ایجاد می‌شود، در حالی که برونشیولیت در برونشیل‌های کوچکتر و نازک‌تر ریه‌ها رخ می‌دهد.

• علائم:

برونشیت علائمی مانند سرفه خشک، درد در قفسه سینه و خلط زیاد دارد، در حالی که برونشیولیت علائمی مانند تنگی نفس شدید، تنفس سریع، سرفه با خلطی زرد یا سبز و تب دارد.

• مدت زمان:

برونشیت معمولاً به صورت تنفسی چند هفته‌ای بهبود می‌یابد، اما برونشیولیت می‌تواند برای چند هفته تا چند ماه ادامه داشته باشد.

• درمان:

درمان برونشیت شامل استراحت، خلط آویزان کننده و درمان علائم می‌شود، در حالی که درمان برونشیولیت ممکن است شامل داروهای ضد ویروسی، داروهای ضد التهابی و محافظت از ریه باشد.

مقالات مرتبط:

1. هیدروسفالی کودکان و نوزادان را بشناسیم! (1)
2. سندرم بلوبری مافین چیست؟ علل و درمان آن را بشناسیم! (1)
3. سنسیشیال کودکان و راه های درمان آن را بشناسیم! (1)
4. صرع کودکان و راه های درمان آن را بشناسیم! (1)