صندلی انتقال بیمار چیست؟

همان‌ طور که همه شما می‌دانید، بیماران و ناتوانان جسمی، قشر بسیار بزرگی از جامعه ما را تشکیل داده‌اند. طراحی و تولید ابزار هایی که در زمینه راحتی این قشر از جامعه ما قدم بردارد به یکی از اقدامات مهم و حیاتی تبدیل ‌شده است.

ما در ادامه محتوا می‌خواهیم برای شما در رابطه با یکی از این اختراعات کاربردی یعنی صندلی انتقال بیمار صحبت کنیم‌.

اگر کنجکاو هستید تا بیشتر در رابطه با این محصول بدانید و می‌خواهید که با کارایی آن آشنا شوید، به شما پیشنهاد می‌کنیم ما را تا انتهای این محتوا همراهی کنید.

صندلی انتقال بیمار چیست؟

صندلی انتقال بیمار همان‌ طور که از نام آن پیداست با عنوان یک وسیله پزشکی شناخته می‌شود که برای بیماران ناتوان جسمی و حرکتی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این صندلی ‌ها برای انتقال موقت مورد استفاده قرار می‌گیرند و برای بیمارانی مناسب هستند که هیچ‌ گونه قابلیت حرکتی و توانایی جسمی ندارند. بسیاری از افراد شاید این صندلی‌ ها را با ویلچر ها اشتباه بگیرد.

در ویلچرها بیمار حتی اگر از کمر به پایین فلج باشد، با قدرت بازوان دست خود می‌توانند ویلچر را به حرکت در بیاورد.

اما صندلی جا به جایی بیمار تنها برای بیمارانی گزینه مناسبی است که توانایی حرکت ندارند. یک فرد باید با توانایی جسمی مناسب، صندلی را به حرکت در بیاورد و به انتقال بیمار بپردازد. 

صندلی انتقال بیمار چیست؟

در چه شرایطی می‌توان از صندلی انتقال استفاده کرد؟

شرایط گوناگون و متفاوتی وجود دارند که می‌توانند شما را مجبور به استفاده از صندلی جابجایی بیمار بکنند. برای انتقال بیماران ناتوان جسمی در مسافت ‌های کوتاه برای مثال بخش‌ های متفاوت بیمارستان یا خانه سالمندان، صندلی انتقال بیمار گزینه مناسبی می‌باشد.

علاوه ‌بر این موضوع برای انتقال بیماران با توانایی جسمی پایین، در مسافت‌ های کوتاه نیز می‌توان از این محصول استفاده کرد. این محصولات می‌توانند به جا به ‌جایی بیماران در موزه ‌ها، فرودگاه‌ها، مراکز خرید و حتی اتاق‌ های متفاوت منزل مورد استفاده قرار بگیرد.

این محصول چگونه طراحی و تولید شده است؟

صندلی انتقال بیمار معمولاً محصولی با دو الی چهار چرخ می‌باشد. این محصولات طوری طراحی شده‌اند تا تمام بخش‌ های بدنی بیمار را بپوشانند و به بیمار کمک کنند تا بدون هیچ ‌گونه مشکل و در راحتی کامل در مسافت ‌های کوتاه جابجا شود.

از ابزار های ایمنی متفاوتی در این محصول بهره گرفته‌ شده تا از واژگون شدن و افتادن بیمار جلوگیری شود‌.

در بسیاری از موارد امدادگران و آتش‌نشانان نیز ممکن است از این محصول برای جا به جایی موقت مصدومان استفاده کنند‌. هر کدام از این صندلی ‌ها با ویژگی‌ های متفاوت و برای بیماران با شرایط خاصی طراحی و تولید شدند.

این شما هستید که باید با توجه به خواسته‌ای که در نظر دارید، به سراغ خرید یکی از این محصولات بروید.

برای مثال برخی از این صندلی ‌ها علاوه‌ بر قابل قابلیت جابجایی، دارای لگن مخصوص توالت نیز می‌باشد تا بتوانند امکان امکانات بیشتری را به بیماران ارائه دهند. 

هنگام خرید صندلی انتقال بیمار به چه مواردی دقت داشته ‌باشیم؟

برای خرید صندلی انتقال بیمار یا به‌ عبارت ‌دیگر صندلی جابجایی بیمار شما باید به فاکتور ها و موارد گوناگونی توجه داشته باشید.

این فاکتور ها به شما کمک می‌کنند تا یک محصول فوق‌العاده را برای خودتان بخرید و نیاز خود را به‌ طور کامل برطرف کنید.

برای مثال شما باید به وزن محصولی که می‌خرید توجه داشته باشید. وزن صندلی باید طوری باشد که شما بتوانید به ‌راحتی صندلی خالی را جا به‌ جا کنید تا در شرایط خاص از آن بهره ببرید.

علاوه‌ بر این موضوع، محصولی که شما می‌خرید باید تحمل وزن بیمار مدنظر شما را داشته باشد تا خدای ‌نکرده هنگام جابجایی مشکل خاصی برای بیمار به وجود نیاید.

با توجه به استفاده شما، برخی از این صندلی ‌ها باید حالت تاشو و جمع شونده  داشته باشند تا بتوان با استفاده از خودرو آن ‌ها را به ‌راحتی انتقال داد.

به ‌هر حال توجه به این نکات به شما کمک می‌کند تا گزینه مناسب و کاربردی را برای بیمار خود بخرید و از هدر رفت هزینه جلوگیری نمایید.

هنگام خرید صندلی انتقال بیمار به چه مواردی دقت داشته ‌باشیم؟

جمع‌بندی 

به ‌طور کلی صندلی انتقال بیمار محصولی بسیار باکیفیت و مناسب می‌باشد که کاربرد شگفت ‌انگیزی دارد.

این صندلی‌ ها طوری طراحی شده‌اند تا علاوه‌ بر جا به‌ جایی ایمن بیمار، هیچ‌ گونه آسیب خاصی به او وارد نکنند و در راحتی کامل بیمار را انتقال دهند.

شما اگر به‌ دنبال خرید انواع متفاوت صندلی جا به جایی بیمارهستید، می‌توانید با مراجعه به سایت وینکل، به‌ راحتی و بدون هیچ ‌گونه مشکلی محصول مدنظر خودتان را پیدا کنید و به خرید آن بپردازید.

اگر به ‌دنبال باکیفیت‌ترین و متنوع ‌ترین انواع این محصول هستید، مطمئن باشید که می‌توانید گزینه مورد پسند خودتان را در سایت وینکل پیدا کنید.

سکته مغزی چیست و چه زمانی رخ می دهد؟

سکته مغزی زمانی رخ می دهد که جریان خون قسمتی از مغز قطع شده و یا به شدت کاهش یابد و بافت آن قسمت مغز از اکسیژن و مواد مغذی دیگر محروم شود.

سلول های مغزی بر حسب حساسیت آن ها به کمبود اکسیژن در طی چند دقیقه تا چند ساعت شروع به نابود شدن می کنند.

این حالت در علم پزشکی یک موقعیت اورژانسی و حیاتی است و درمان سریع آن می تواند باعث نجات زندگی فرد شود.

هرچه مراقبت های بهداشتی و درمانی زودتر صورت بگیرد، شدت آسیب به بافت مغز و به دنبال آن ناتوانی حاصل از آسیب کمتر خواهد بود.

امروزه سکته مغزی سومین علت مرگ و میر در جهان و اولین علت ناتوانی و معلولیت در جهان به شمار می رود.

البته این روز ها نسبت به گذشته افراد کمتری به علت سکته مغزی می میرند زیرا با شناسایی عواملی که احتمال ابتلا به سکته مغزی را افزایش می دهد، می توان مرگ و میر ناشی از این بیماری را کاهش داد.

انواع سکته مغزی:

سکته مغزی را می توان به دو نوع تقسیم کرد:

سکته مغزی ایسکِمیک (شایع ترین نوع) و سکته مغزی هِموراژیک.

 سکته مغزی ایسکمیک یا سکته در اثر انسداد جریان خون:

اغلب سکته های مغزی که رخ می دهد، در این دسته قرار می گیرند.

این سکته زمانی رخ می دهد که لخته های خونی و یا سایر ذرات موجود در خون باعث انسداد یکی از شریان های بافت مغز شده و شدیدا جریان خون مغز را کاهش می دهد.

این کاهش جریان خون باعث شروع فرآیند مرگ سلول های مغزی می شود.

در این نوع سکته، لخته یا درخود رگ های مغزی ایجاد می شود و یا گاهی لخته در عضوی به غیر از مغز (برای مثال قلب) تشکیل می شود و به وسیله جریان خون به عروق مغزی می رسد و باعث انسداد عروق می شود و حوادث بعدی را ایجاد می کند

سکته مغزی هموراژیک یا خون ریزی کننده:

این نوع سکته در اثر نشت و پارگی یک سرخرگ مغزی ایجاد می شود.

خون ریزی یا در اثر شرایطی مثل فشار خون بسیار بالا که بر روی رگ ها فشار وارد می کند ایجاد می شود و یا گاهی در عین این که فشار خون خیلی بالا نیست در اثر ضعف قسمتی از جداره رگ، پارگی ایجاد شده و خون وارد بافت مغزی می شود.

بعلاوه، در بعضی موارد ارتباطات غیر طبیعی بین شریان ها و ورید های مغزی عامل ایجاد خون ریزی است.

آیا می توان از بروز سکته مغزی پیش گیری کرد؟

متخصصان اعتقاد دارند تا ۸۰ درصد مواقع می توان از ایجاد سکته مغزی پیش گیری کرد.

بعضی از عوامل خطر سکته های مغزی مثل سن و سابقه فامیلی قابل کنترل و تغییر نیستند.

استفاده از تجهیزات فیزیوتراپی و توانبخشی مناسب روشی ایده آل جهت بهبود حال بیماران سکته مغزی میباشد

می توان با کمک کارهای زیر احتمال بروز سکته مغزی را کاهش داد:

آگاهی از فشار خون:

در افراد مبتلا به فشار خون بالا معمولا علائمی وجود ندارد.

بنابراین کنترل فشار خون در هر یک یا ۲ سال یک بار، موجب آگاه شدن فرد از فشار خونش می شود و در صورت افزایش فشار خون،می توان با دادن تغییراتی در نحوه زندگی (مانند کاهش مصرف نمک و ورزش کردن) و یا مصرف داروهای لازم تحت نظر پزشک، می توان فشار بالای خون را درمان کرد و احتمال بروز سکته مغزی را کاهش داد.

ترک کردن سیگار:

با ترک سیگار، احتمال ایجاد سکته مغزی کاهش می یابد.

برخی روش هایی که به فرد دارای اعتیاد کمک می کند تا سیگار را ترک کند عبارتند از:

• برچسب ها و آدامس های حاوی نیکوتین
• شرکت در برنامه های کمک کننده به ترک سیگار

انجام آزمایش قند خون:

به علت این که در افراد مبتلا به دیابت معمولا علائمی وجود ندارد، کنترل منظم قند خون ضروری است.پ

بالا بودن قند خون، احتمال بروز سکته مغزی را تا ۳ برابر افزایش می دهد.

با مصرف قرص های ضد دیابت یا تزریق انسولین و استفاده از رژیم غذایی و برنامه درمانی، می توان دیابت را کنترل و احتمال ابتلا به سکته مغزی را کاهش داد.

انجام آزمایش کلسترول و تِری گِلیسِرید خون:

زمانی که میزان کلسترول خون خیلی زیاد شود، این ماده می تواند بر روی دیواره سرخرگ ها رسوب کند و سرخرگ ها را مسدود کند.

به همین علت، خون مورد نیاز به مغز نمی رسد و سکته مغزی روی می دهد.

تری گلیسرید نوعی از چربی های موجود در جریان خون هستند و سطوح بالای آن در بعضی از افراد موجب بروز سکته مغزی می شود.

در افرادی که سطح بالای کلسترول و تری گلیسرید دارند، معمولا علائمی وجود ندارد.

به همین دلیل، باید سطح کلسترول و تری گلیسرید به طور منظم کنترل شود و در صورت بالا بودن مقدار آن ها، علاوه بر مراجعه به پزشک باید میزان آن ها را با استفاده از رژیم غذایی، ورزش و دارو کاهش داد.

کنترل وزن:

افزایش وزن، خطر بروز سکته مغزی را بالا می برد.

با استفاده از رژیم غذایی مناسب و انجام ورزش با شدت متوسط، حداقل به مدت ۳۰ دقیقه در اکثر روز های هفته می توان وزن را در محدوده طبیعی نگه داشت.

این کار را می توان با افزودن مقدار مصرف میوه، سبزیجات و حبوبات به رژیم غذایی آغاز کرد.

پیاده روی و استفاده از پله به جای آسانسور به کاهش وزن کمک می کند.

کاهش استرس:

می توان با استفاده از روش هایی مانند صحبت کردن با نزدیکان، ورزش یا نویسندگی استرس ها را کاهش داد.

سکته مغزی چه اثراتی بر مغز می گذارد؟

اثر سکته مغزی بر مغز به نوع سکته، منطقه ی بروز سکته بر مغز و میزان آسیب مغزی ایجاد شده بستگی دارد.

سکته مغزی خفیف می تواند موجب آسیب ناچیز شود و ممکن است اصلاً آسیبی به مغز نرسد.

اما سکته مغزی شدید می تواند موجب آسیب شدید مغز و حتی مرگ بیمار شود.

سکته مغزی ممکن است در بخش های مختلف مغز ایجاد شود.

مغز به ۴ بخش اصلی تقسیم می شود: نیمکره راست، نیمکره چپ، مخچه و ساقه مغز.

بروز سکته در نیمکره راست مغز می تواند با اختلالات زیر همراه باشد:

• مشکل قضاوت درباره مسافت ها: این بیماران هنگام قضاوت درباره مسافت ها و فاصله ها دچار اشکال می شوند و در نتیجه ممکن است زمین بخورند یا نتوانند برای بلند کردن چیزی، دستشان را به سمت آن هدایت کنند.
• کاهش حافظه کوتاه مدت: بیماران ممکن است بتوانند وقایع ۳۰ سال قبل را به یاد بیاورند ولی آن چه که امروز برای صبحانه خورده اند فراموش نمایند.

سکته مغزی در نیمکره چپ می تواند باعث مشکلات زیر شود:

• مشکلات تکلمی و گویشی: کسانی که دچار سکته مغزی شده اند ممکن است برای گفت و گو یا درک کلام دیگران دچار اشکال شوند.
• رفتار آهسته و محتاطانه: ممکن است بیماران برای انجام کامل کارها به مقداری کمک نیاز داشته باشند.
• مشکلات حافظه: بروز سکته مغزی ممکن است باعث شود بیمار به یاد نیاورد که ۱۰ دقیقه قبل چه کاری انجام داده اند و یا مسائل جدید را به سختی فرا بگیرند.

آسیب به مخچه مشکلات زیر را به دنبال دارد:

• حرکات غیر ارادی و غیر طبیعی در سر و قسمت بالای بدن
• مشکل حفظ تعادل بدن
• تهوع و استفراغ

بروز سکته در ساقه مغز بسیار زیان بخش است زیرا ساقه مغز تمام عملکرد های بدن که نیاز به تفکر ندارند، مانند حرکات چشم ها، تنفس، شنوایی، تکلم و بلع را کنترل می کند.

سکته مغزی چگونه تشخیص داده می شوند؟

ابتدا پزشک درباره آنچه اتفاق افتاده و زمان شروع علائم، از بیمار سوال می کند و سپس با پرسیدن چند سوال تعیین می کند که آیا بیمار قادر است به درستی فکر کند یا نه؟

پزشک همچنین رفلکس های بیمار (حرکات غیر اردای اندام ها) را آزمایش می کند تا متوجه شود که آیا آسیب جسمی ایجاد شده یا نه.

این کار به پزشک کمک می کند تا آزمایش لازم برای تشخیص سکته مغزی را تعیین کند.

آزمایش های لازم برای تشخیص سکته مغزی عبارتند از:

• آزمایش های تصویر برداری:

شامل سی تی اسکن (CT-SCAN) مغز و ام آر آی (MRI)

سی تی اسکن مشخص می کند که آیا سکته مغز در اثر انسداد رگ ایجاد شده است یا خونریزی مغزی.

اگر سی تی اسکن در ۴۸ ساعت اول پس از بروز سکته انجام شود، نوع سکته مغزی زودتر تشخیص داده می شود و اگر پس از بیشتر از ۲ روز بعد از حادثه انجام شود، تشخیص محل و وسعت حادثه راحت تر است.

بنابراین بهتر است دوبار سی تی اسکن انجام شود؛ یک بار در ۴۸ ساعت اول و یکبار چند روز بعد.

• آزمایش های الکتریکی:

مانند نوار مغزی (EEG) و آزمایش واکنش به تحریک الکتریکی نواحی مختلف مغز

• آزمایش های مربوط به تعیین جریان خون مغز:

مانند آزمایش سونوگرافی داپلِر که برای بررسی سرعت عبور خون در یکی از سرخرگ های اصلی مغز به کار می رود.

این آزمایش تغییرات میزان خونی که به مغز می رسد را نشان می دهد.

با استفاده از این آزمایش می توان سکته های مغزی ناشی از تنگی سرخرگ ها را تشخیص داد.

یکی از روش های تمرین درمانی انجام تمرینات با پارالل بار فیزیوتراپی میباشد.

سکته مغزی چه عوارضی دارد؟

سکته مغزی ممکن است عوارضی برای بیمار ایجاد کند که بعضی از این عوارض می توانند موجب مرگ بیمار شوند.

این عوارض عبارتند از:

• افزایش فشار داخل جمجمه

پس از سکته مغزی، ممکن است مغز بیمار دچار تورم شود و در نتیجه، فشار داخل مغز افزایش می یابد.

از آن جا که مغز در جمجمه فضای اضافی بسیار کمی دارد، اتساع ناشی از تورم ممکن است موجب مرگ بیمار شود.

تورم می تواند به سرعت و معمولا یک تا ۴ روز پس از سکته مغزی روی می دهد و در سکته های هموراژیک (ناشی از خون ریزی) شایع تر است.

• تجمع مایع نخاعی در مغز

این عارضه اغلب پس از سکته مغزی ناشی از خون ریزی ایجاد می شود.

تجمع مایع نخاعی در مغز موجب افزایش فشار داخل مغز و بزرگ شدن جمجمه می شود.

درمان هیدروسفالی، تخلیه مایع با استفاده از قرار دادن لوله هایی در مغز به وسیله عمل جراحی است.

به وسیله این لوله ها مایع مغزی نخاعی از مغز به بخش دیگری از مغز(معمولا حفره شکمی) انتقال می یابد.

• اِسپاسم (گرفتگی رگ ها)

معمولاً گرفتگی رگ ها ۳ یا چند روز پس از سکته بروز می کند و علت اصلی مرگ و معلولیت است زیرا می تواند جریان خون را به حدی کاهش دهد که منجر به مرگ بافت مغزی شود.

پیشگیری و درمان اسپاسم رگ ها با داروهای گشاد کننده رگ ها صورت می گیرد و برای بهبودی معلولیت های آن متخصصین گروه توانبخشی از جمله فیزیوتراپیست ها می توانند کمک کننده باشند.

• عفونت

احتمال بروز عفونت هایی مانند عفونت مجاری ادراری و یا ذات الریه به دلیل استرس حاصل از سکته مغزی افزایش می یابد.

عفونت ها را باید به وسیله آنتی بیوتیک ها درمان کرد.

این عفونت ها معمولا با تب همراه است و برای درمان آن از دارو های ضد تب مثل استامینوفن یا آسپیرین استفاده کرد.

در بعضی موارد، احتمال بروز زخم بستر و عفونت های پوستی به دلیل بستری بودن طولانی مدت در سکته های مغزی وجود دارد.

میزان این احتمال در افراد چاق که به حرکت در آوردن آن ها مشکل تر است افزایش می یابد.

• افزایش فشار خون

معمولا چند روز پس از سکته، افزایش فشار خون دیده می شود که به نظر می رسد به منظور تلاش بدن برای افزایش جریان خون به مناطق دچار آسیب روی می دهد.

اغلب اوقات این افزایش تنها در صورتی که به حدود خطرناک رسیده باشد تحت مراقبت های درمانی قرار می گیرد.

درمان این فشار خون بالا باید به آهستگی صورت بگیرد زیرا افت سریع فشار خون می تواند به آسیب بیشتر مغز منجر شود.

• افزایش قند خون

اغلب به دنبال سکته مغزی، افزایش قند خون دیده می شود.

قند خون بسیار کم یا زیاد با عملکرد مغزی و سلولی تداخل می کند و می تواند به افزایش آسیب ناشی از سکته منجر شود.

• تشنج

حمله های تشنجی به طور شایع، به ویژه پس از سکته های نوع خون ریزی کننده دیده می شوند.

تا ۱۰ درصد مبتلایان به سکته مغزی دچار تشنج می شوند و احتمال بروز آن در هفته اول بیشتر از سایر مواقع است.

• بی اختیاری ادرار یا مدفوع

بی اختیاری در ادرار کردن یا دفع مدفوع از عوارض شایع پس از سکته مغزی هستند که در اثر آسیب مراکز مغزی کنترل کننده این اعمال رخ می دهند و در اغلب موارد تقریبا تا ۳ هفته پس از سکته مغزی برطرف می شوند.

ادامه این اختلالات برای مدت بیش از یک ماه نیاز به معاینه و بررسی متخصص دارد.

یکی از علل شایع بی اختیاری پس از سکته مغزی، ناپایداری مثانه است.

در این عارضه، مثانه تنها با تجمع کمی ادرار منقبض می شود و ادرار داخل خود را تخلیه می کند.

برای رفع این مشکل از دارو درمانی استفاده می شود.

• اختلال بینایی

یکی دیگر از اختلالاتی که به دنبال سکته مغزی روی می دهد، اختلال در بینایی است.

شایع ترین اختلال بینایی ای که پس از سکته مغری روی می دهد نقص بینایی در نیمه ای از میدان بینایی یک یا هر دو چشم است؛ یعنی اگر فرد عادی و فرد بیمار به یک منظره مشابه برای مثال یک کوه نگاه کنند، اگر فرد سالم کوه را به طور کامل ببیند فرد بیمار ممکن است فقط نیمی از آن کوه را ببیند.

در اکثر موارد، این اختلال پس از مدتی برطرف می شود اما در بعضی از بیماران این اختلال پس از سکته مغزی بهبود نمی یابد.

اگر دید یک طرف کاملا از بین رفته باشد، احتمال بازگشت بینایی طبیعی، طی یک ماه ۲۰ درصد و اگر بخشی از دید یک طرف دچار اختلال شده باشد، این احتمال حدود ۷۵ درصد طی یک ماه است.

گاهی اوقات اختلال در حرکت چشم ها ایجاد می شود.

در بعضی موارد، حرکت هر دو چشم در یک جهت دچار مشکل می شود و گاهی حرکت دو چشم با یکدیگر هماهنگ نیست و دوبینی روی می دهد.
این اختلال معمولا طی چند روز تا چند هفته پس از سکته مغزی برطرف می شود و تا آن هنگام می توان با بستن یک چشم یا استفاده از عینک های مخصوص، مشکل را برطرف نمود.

• ضعف، بی حسی یا فلج

احساس ضعف، بی حسی یا فلج یک نیمه از بدن پس از سکته مغزی از عوارض شایع اولیه پس از سکته مغزی هستند.

• اختلال تکلم و نوشتن

یکی دیگر از عوارض شایع سکته مغزی، اختلال تکلم و اختلال در درک صحبت سایرین است.

به علاوه، اختلال در نوشتن ممکن است پس از سکته مغزی روی دهد که چون بیشتر افراد راست دست هستند، این اخلال در اثر آسیب دیدن نمیکره چپ مغز اتفاق می افتد.

• درد

درد ممکن است به طور شدید و در یک نیمه از بدن احساس شود.

این نوع درد که درد مرکزی بعد از سکته مغزی نام دارد ممکن است پس از هر نوع سکته مغزی و معمولا چند ماه پس از بروز سکته روی دهد. بیشتر این بیماران را می توان با دارودرمانی بهبود بخشید.

البته داروهای مسکن معمولی اثر چندانی بر این درد ها ندارند و نباید از دارو های ضد درد مخدر مانند مورفین برای برطرف کردن این درد ها استفاده کرد.

• تورم دست ها یا پا ها

بعد از سکته مغزی تورم در دست ها و پاها ایجاد می شود که معمولا علت اصلی آن عدم تحرک است.

به دلیل بی حرکت بودن طولانی مدت بدن، مایع موجود در بافت ها به حرکت در نمی آید.

در مواردی که دست یا پای بیمار فلج شده و به دنبال آن، مایع بافتی این ناحیه به درستی به گردش در نمی آید، موجب تورم اندام می شود.

برای درمان این مشکل باید دست یا پای بیمار بالاتر از سطح بدن قرار بگیرد.

گاهی اوقات از دستکش تنگ برای فشرده شدن دست و به چرخش درآمدن مایع بافتی استفاده می شود.

اصلی ترین درمان این عارضه فیزیوتراپی است.

• اختلال لمس

ممکن است پس از سکته مغزی، اختلال خفیف یا شدید در حس لامسه ایجاد شود که در بسیاری از موارد پس از مدتی بهبود می یابد.

• فلج یک دست یا یک پا

یکی از عوارض سکته مغزی، فلج شدن یک دست یا یک پا است که ممکن است با سفت شدن عضلات همراه باشد.

برای بهبود این عارضه باید توان بخشی هر چه زود تر آغاز شود.

پس از سکته مغزی، عضلات در ابتدا ضعیف و شل هستند و بعد از چند روز به تدریج سفت می شوند و حرکت دادن آن ها به سختی صورت می گیرد.

اگر سفتی عضلات به موقع با فیزیوتراپی درمان نشود ممکن است شدت آن به حدی برسد که اصلا نتوان آن ها را حرکت داد.

در این وضعیت، عضلات به شکل منقبض باقی می مانند و مفاصل نمی توانند به حالت عادی برگردند.

• عدم تعادل
• تهوع و سردرد و…

مراقبت و توانبخشی بیماران مبتلا به سکته مغزی:

توانبخشی، موجب می شود بیمارانی که در اثر سکته مغزی دچار ناتوانی جسمی و روانی شده اند به زندگی طبیعی باز گردند، مشکلات به وجود آمده را درک کنند و خود را با آن ها تطابق دهند و از ایجاد عوارض ثانویه پیشگیری به عمل آورند.

در توانبخشی همچنین باید به اعضای خانواده بیمار آموزش داد تا نقش حمایت کننده بیمار را ایفا نمایند.

تیم توانبخشی شامل پرسنل فیزیوتراپی، کاردرمانی، گفتار درمانی و معمولا پزشک آموزش دیده در زمینه طب توانبخشی است.

البته در بعضی از تیم ها ممکن است روان شناس و مددکار اجتماعی هم حضور داشته باشند زیرا حداقل یک سوم از بیماران پس از سکته مغزی دچار افسردگی می شوند.

در اکثر بیماران مبتلا به سکته مغزی، فیزیوتراپی و کاردرمانی زیربنای اصلی توانبخشی را تشکیل می دهند.

توانبخشی سکته مغزی باید هرچه زودتر آغاز شود و ممکن است از چند روز تا چندین ماه ادامه یابد.

قسمت اعظم بازگشت کارکرد عضو در چند روز یا چند هفته اول صورت می گیرد و سپس سرعت بهبود کاهش می یابد.

چه مدت فیزیوتراپی پس از سکته مغزی نیاز است؟

این که بیمار چه مدت به فیزیوتراپی نیاز دارد بستگی به مهارت های از دست رفته در اثر سکته و شدت عوارض مربوط به آن دارد.

سرعت بهبودی برای بعضی از بیماران سریع است اما اغلب افراد برای مدت طولانی به فیزیوتراپی نیاز دارند.

عوامل موثر در بهبودی حاصل از سکته مغزی:

به طور کلی توانبخشی موفقیت آمیز سکته مغزی به فاکتور های زیر بستگی دارد:

• فاکتور های اجتماعی: مانند حمایت و تشویق خانواده و دوستان
• فاکتور های عاطفی: مانند امیدواری و انگیزه بیمار برای انجام مرتب تمرینات توانبخشی
• فاکتور های درمانی: مانند شروع به موقع توانبخشی زیرا توانبخشی هر چه زودتر آغاز شود، تأثیرات آن بیشتر است.

برنامه بازتوانی و فیزیوتراپی شامل چه کارهایی است؟

• تمرین های مربوط به مهارت های حرکتی:

هدف این دسته از تمرینات بهبود هماهنگی و قدرت عضلات و حفظ تعادل بدن است.

یکی از این تمرینات، استفاده از تردمیل در حضور فیزیوتراپیست برای اصلاح اشکالات بیمار در راه رفتن جهت بهبود راه رفتن بیمار است.

• درمان های دارای محدودیت:

از آنجایی که در سکته معمولاً فقط نیمی از بدن دچار آسیب می شود، اندام های سمت سالم بیمار (مثل دست) را محدود می کنند.
این مدت بیمار تلاش می کند کار هایش را با دست آسیب دیده انجام دهد.

مزیت این کار این است که دست آسیب دیده پیام های حسی و حرکتی دریافت می کند که به بهبود دست کمک می کند.

• تمرینات دامنه حرکتی:

هدف این تمرینات کاهش سفتی عضلات و بهبود دامنه حرکتی مفاصل است.

• طب سوزنی:

این روش برای درمان عوارضی مانند فلج، مشکل در بلع و گفتار به کار می رود.

بهتر است طب سوزنی حداقل ۲ هفته بعد از سکته مغزی شروع شود.

در بعضی موارد سکته مغزی با خونریزی به علت لخته شدن یا انسداد رگ خونی همراه است و از آنجایی که طب سوزنی رگ ها را برای جریان بهتر خون باز می کند پس طب سوزنی بلافاصله پس از سکته مغزی می تواند شدت آسیب را بیشتر کند.

به همین علت، طب سوزنی با کمی وقفه پس از بروز سکته مغزی شروع می شود.

گاهی اوقات بیمار ممکن است حس کند که روند بهبودش متوقف یا کند شده است.

فیزیوتراپیست به طور منظم روند بهبود بیمار را ارزیابی می کند.

از تست های استاندارد برای بررسی پپیشرفت وی استفاده می کند.

این کار نشان می دهد که بیمار همچنان در حال پیشرفت است و نشان می دهد که سرعت پیشرفت بیمار چقدر است.

معمولاً چند ماه پس ازسکته سرعت بهبودی کاهش می یابد اما با داشتن یک برنامه توانبخشی مناسب روند بهبود بیمار متوقف نمی شود.

بیماری ام اس (M.S) چیست؟ نقش فیزیوتراپی در درمان ام اس

بیماری ام اس چیست؟

بیماری مالتیپل اسکلروزیس یا ام اس نوعی بیماری عصبی است.وقتی سیستم ایمنی بدن به درستی کار نکند،ممکن است فرد به این بیماری مبتلا شود.سیستم ایمنی بدن به طور عادی از طریق مبارزه با عفونت ها از فرد محافظت می کند.

در ام اس این سیستم به اشتباه به اعصاب بدن فرد حمله می کند به همین علت ام اس در دسته ی بیماری های خود ایمنی قرار می گیرد.(بیماری های خود ایمنی،بیماری هایی هستند که در آن سیستم ایمنی،سلول های بدن را به اشتباه بیگانه تشخیص داده و به آن ها حمله می کند.)

در ام اس سلول های سیستم ایمنی بدن به غلاف میلین حمله کرده و به آن آسیب می زنند.

وقتی میلین آسیب می بیند،پیام های عصبی سخت تر عبور می کنند،یا اصلا نمی توانند عبور کنند.

در این زمان است که علائم ام اس شروع می شوند.

در نهایت آسیب های زیادی ایجاد می شود که قابل ترمیم نیستند و اعصاب می میرند.

شکل های مختلف بیماری ام اس:

بیماری ام اس ۴ شکل مختلف دارد:

• نوع عود کننده و فروکش کننده (RRMS):
  

  در اکثر موارد ام اس به این صورت شروع می شود.
  در این نوع از ام اس حملات بدتر شدن ناگهانی سطح بیماری رخ می دهد که به آن دوره عود بیماری می گویند و در پی آن دوره فروکش شدن وجود دارد که در آن بهبودی حاصل می شود.

فروکش کردن با بهبودی کامل یا نسبی همراه است؛یعنی شخص پس از حمله به طور کامل به سطح عملکری پیش از حمله باز می گردد که به آن بهبودی کامل می گویند یا این که بهبودی نسبی است و بعضی از علائم برای همیشه باقی می مانند.

• نوع پیشرونده ی اولیه (PPMS):
  

  در ۱۰ درصد موارد ام اس از همان ابتدا سیری پیشرونده دارد که فاقد هر گونه حمله یا بهبودی است.

عامل به وجود آورنده این شکل از بیماری معمولاً با عامل بوجود آورنده نوع عود کننده و فروکش کننده و نوع پیشرونده ی ثانویه متفاوت است.

در نوع پیشرونده ی اولیه، فرایند التهابی در مغز و طناب نخاعی کمتر است اما تخریب و نابودی بیشتری از همان ابتدا رخ می دهد.

این تفاوت ها در فرم پیشرونده اولیه باعث شده درمان های رایجی که برای ام اس وجود دارند در این نوع کارایی کم تری نسبت به نوع عود کننده داشته باشند.

• نوع پیشرونده ثانویه (SPMS):
  

  بعد از گذشت حدود 10 سال اغلب کسانی که با فرم RRMS تشخیص داده می شوند دچار این حالت از بیماری ام اس می شوند که با پیشرفت مستمر بیماری همراه است اما سرعت آن خیلی زیاد نیست.
  در طول این دوره،حملات بیماری کاهش می یابد و یا هیچ حمله ای رخ نمی دهد.

• فرم عود کننده-پیشرونده (PRMS):
  

  تعداد خیلی کمی از بیماران (کمتر از ۵ درصد) دچار این شکل از بیماری هستند.
  این دسته در ابتدا مبتلا به فرم پیشرونده ی بیماری تشخیص داده می شوند اما چون بعضی واقع دچار حمله می شوند در این دسته قرار می گیرند.

چه عواملی باعث ابتلا به بیماری ام اس می شود؟

معمولاً افراد در سنین بین ۲۰ تا ۳۰ سالگی به این بیماری مبتلا می شوند و کودکان به ندرت به این بیماری مبتلا می شوند.

تحقیقات نشان داده است که ترکیبی از برخی عوامل می تواند باعث ابتلا به بیماری شود که در ادامه به آن اشاره می کنیم:

• ژن ها
• محیط
• شیوه زندگی

ژن ها:

بیش از ۱۰۰ ژن وجود دارند که می توانند روی احتمال ابتلای فرد به این بیماری تاثیر بگذارند.

البته ژن ها به تنهایی تعیین نمی کنند که چه کسی به بیماری مبتلا شود.

برای مثال دو قلو های همسان ژن های یکسان دارند اما وقتی یکی از آن ها به ام اس مبتلا می شود،دیگری معمولاً این بیماری را نمی گیرد.

این نشان می دهد که ژن ها نقش دارند اما این کل داستان نیست.اگر یکی از خویشاوندان نزدیک فرد به ام اس مبتلا باشد،احتمال این که فرد به بیماری مبتلا شود نسبت به کسی که در خویشاوندانش کسی به ام اس مبتلا نیست بیشتر است.

یکی از تجهیزات مهم کمک درمانی ام اس درستگاه پارالل بار فیزیوتراپی است

طبق تحقیقات اگر فرد مبتلا به ام اس باشد و بخواهد بچه دار شود،احتمال ابتلای بچه به ام اس یک به ۶۷ است.

محیط:

چیز هایی که در دنیای اطراف وجود دارند ممکن است بر احتمال ابتلای فرد به بیماری تاثیر بگذارند مانند:

• برخی از عفونت ها
• نور خورشید و ویتامین د

عفونت ها:

شواهد زیادی وجود دارد مبنی بر این که برخی از ویروس ها و باکتری ها می توانند احتمال ابتلا به ام اس را افزایش بدهند.

برای مثال نوعی ویروس که باعث تب غده ای می شود می تواند احتمال ابتلا به ام اس را افزایش بدهد.البته این به این معنا نیست که اگر فرد به تب غده ای دچار شود حتما به بیماری ام اس دچار می شود.

ویتامین د:

دانشمندان سال ها پیش کشف کردند که هر چقدر از کشور های استوایی در نزدیکی خط استوا که در آن ها نور خورشید شدید است دور می شویم، افراد بیشتری را می بینیم که به بیماری ام اس مبتلا هستند.

به همین علت تحقیق درباره کمبود ویتامین د یا ویتامین خورشید به عنوان یکی از علل ابتلا به ام اس شروع شد و در نهایت این تحقیقات نشان دادند اگر قبل از بزرگسالی این ویتامین در بدن فرد کم باشد،خطر ابتلا به مالتیپل اسکلروزیس به بالاترین سطح خود می رسد

بدن انسان مقداری از ویتامین د را از مواد غذایی مانند تخم مرغ و ماهی ها دریافت می کند اما بیشتر ویتامین د بدن از نور خورشید دریافت می شود.

پوست وقتی در معرض نور خورشید قرار می گیرد،این ویتامین را می سازد.در بعضی موارد ممکن است فرد به اندازه کافی در معرض نور خورشید قرار گرفته باشد اما به مقدار کافی ویتامین د نداشته باشد که علت آن می تواند یکی از موارد زیر باشد:

• داشتن ژن هایی که باعث می شود بدن این ویتامین را به سختی بسازد
• فرد باردار باشد
• پوست فرد تیره باشد(در این صورت پوست با سرعت کمتری ویتامین د می سازد)

برای دانستن این که میزان ویتامین د بدن فرد چقدر است می تواند با پزشک عمومی مشورت کند. پزشک میزان ویتامین د بدن فرد را در یک آزمایش خونی بررسی می کند که در صورت پایین بود میزان آن،فرد مشاوره پزشکی دریافت می کند.

شیوه زندگی:

در شیوه زندگی فرد عواملی وجود دارند که می توانند بر احتمال ابتلا به ام اس تاثیر بگذارند:

• سیگار کشیدن
• اضافه وزن (چاقی)

سیگار کشیدن:

سیگار کشیدن باعث افزایش احتمال ابتلا به ام اس می شوند.

مواد شیمیایی موجود در دود سیگار می توانند روی سیستم ایمنی تاثیر بگذارند و به برانگیختن ام اس دامن بزنند.بعلاوه، استنشاق دود سیگار در محیط با خطر بالای ابتلا به مالتیپل اسکلروزیس در ارتباط است.

تحقیقات نشان داده که ترک سیگار می تواند سرعت پیشرفت بیماری ام اس را کاهش دهد.

اضافه وزن (چاقی):

اضافه وزن زیاد به ویژه در دوران کودکی یا بزرگسالی با ام اس در ارتباط است زیرا اضافه وزن زیاد می تواند:

• مقدار ویتامین د بدن فرد را کاهش دهد.
• باعث فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی بدن و التهاب شود.

علائم بیماری ام اس چیست؟

بسته به اینکه بیماری ام اس کدام اعصاب بدن را تحت تاثیر قرار می دهد،اثرات و علائم آن متفاوت است.ممکن است علائم بیماری غیر قابل پیش بینی باشد.

علائم ممکن است روز به روز و حتی ساعت به ساعت تغییر کنند و ممکن است روز ها، هفته ها یا ماه ها طول بکشد.
بسته به نوع ام اس این علائم ممکن است باقی بمانند،کمتر شوند و یا به طور کامل از بین بروند.

هر فردی علائم مخصوص به خود را دارد و این علائم با علائم سایر افراد یکسان نیست و نحوه ی پیشرفت ام اس به مرور زمان برای هر فرد منحصر به فرد است.

برای درمان بیماران ام اس در کلینیک ها حتما از تجهیزات فیزیوتراپی و توانبخشی مناسب استفاده کنید.

شایع ترین علائم بیماری ام اس:

• یکی از شایع ترین علائم این بیماری خستگی است.

البته این احساس خستگی مثل خستگی های عادی نیست.

ممکن است باعث شود که انجام کار ها (حتی فکر کردن) خیلی دشوار یا غیر ممکن شود.

• ممکن است فرد مبتلا در قسمت بازو ها،ران ها،دست ها یا پا ها احساس بی حسی یا مور مور شدن کند.
• ممکن است دید فرد تار شود یا دچار دوبینی شود و حتی امکان دارد برای مدتی یک یا دو چشم فرد بینایی اش را از دست بدهد.
• احساس سرگیجه و مشکل در تعادل
• مشکل در راه رفتن
• مشکل در حرف زدن یا بلع
• گرفتگی عضلات
• بروز حرکات ناگهانی اندام ها که فرد نمی تواند آن ها را کنترل کند.
• مشکلات مثانه و روده
• رعشه(لرزش) دست یا پا
• فراموشی و مشکل در فکر کردن
• مشکلات جنسی
• مشکلات عاطفی، برای مثال در اثر ابتلا به بیماری ام اس ممکن است بیمار دچار افسردگی شود.

چگونه بیماری ام اس تشخیص داده می شود؟

تشخیص این بیماری اصلا آسان نیست.علائم بیماری ممکن است با سایر بیماری ها اشتباه گرفته شود.

ممکن است از زمانی که فرد متوجه مشکلاتی در بدنش می شود تا زمانی که رسما به وی اعلام شود ام اس دارد،زمان زیادی طول بکشد. این روند برای برخی افراد چند سال زمان می برد.

برای تشخیص بیماری فرد باید به متخصص مغز و اعصاب مراجعه کند.ممکن است از فرد چندین آزمایش گرفته شود و مدتی طول بکشد تا تشخیض نهایی صورت بگیرد.

از ۴ نوع آزمایش برای تشخیص ام اس استفاده می شود:

• معاینه مغز و اعصاب
• اسکن ام آر آی
• آزمایش پتانسیل برانگیخته (EVOKED POTENTIAL TEST)
• گرفتن مایع مغزی- نخاعی

معاینه عصبی:

در طول معاینه متخصص مغز و اعصاب درباره سابقه فرد از وی سوال می کند.

منظور از سابقه،بیماری ها و علائم فرد در زمان حال و گذشته است.در معاینه بدنی حرکات،رفلکس ها (حرکات و پاسخ های غیر ارادی اندام ها مانند پاها) و حواس فرد مانند بینایی را بررسی می کند.

در صورتی که متخصص مغز و اعصاب مشکوک به ام اس شود،برای اطمینان از سایر آزمایش ها استفاده می کند.

ام آر آی (MRI) یا تصویر برداری رزونانس مغناطیسی:

یک دستگاه به نام ام آر آی از مغز یا نخاع عکس می گیرد.

بیمار روی یک تخت می خوابد و تخت وارد دستگاه می شود.این فرایند ممکن است چند دقیقه تا حداکثر یک ساعت طول بکشد.

با استفاده از میدان های مغناطیسی و امواج رادیویی قوی،این دستگاه از داخل مغز یا نخاع تصویر برداری می کند.با استفاده از تصویر این دستگاه متخصص می تواند هر گونه التهاب و آسیبی که ام اس وارد کرده است را مشاهده کند.

به این مناطق اسیب دیده پلاک گفته می شود.تصویر برداری ام آر آی دقیق ترین روش برای تشخیص ام اس است.

بیماری ام اس اغلب افراد از طریق ام آر آی تشخیص داده می شود.

گرفتن مایع مغزی-نخاعی:

در طول این فرایند،یک سوزن داخل قسمت پایین کمر و در فضای اطراف نخاع فرد قرار می گیرد.

مقداری از مایع مغزی- نخاعی بیرون کشیده می شود و با استفاده از آن فعالیت سیتم ایمنی بدن در این قسمت ها بررسی می شود که به تشخیص ام اس کمک می کند.

آزمایش پتانسیل برانگیخته: این آزمایش میزان سرعت انتقال پیام های عصبی بین مغز و چشمان،گوش ها و پوست فرد را اندازه می گیرد. اگر ام اس به غلاف میلین اعصاب این قسمت های بدن آسیب برساند،واکنش های فرد در این قسمت آهسته تر است.

در این آزمایش برای معاینه چشم ها،طرح هایی روی یک صفحه برای فرد نمایش داده می شود.الکترود هایی که متصل به سر هستند نحوه واکنش مغز فرد را به آنچه که می بیند اندازه گیری می کنند.

در آزمایشی دیگر شوک های کوچکی روی پوست داده می شود و واکنش های عضلات فرد بررسی می شود.

درمان بیماری ام اس:

هنوز درمانی برای بیماری ام اس وجود ندارد اما می توان به روش های مختلف علائم آن را کنترل کرد و تا حدودی کاهش داد. این روش ها عبارتند از دارو ها، توانبخشی و…

افزایش کارایی از طریق بازتوانی:

بازتوانی شاخه ای از علم پزشکی است که بر توانایی های فرد برای انجام دادن کار تمرکز می کند.

وظیفه ی متخصصین بازتوانی (شامل روانپزشکان، فیزیوتراپیست ها، کاردرمانگر ها و متخصصین گفتار درمانی) کمک به حفظ،راحتی و امنیت بیماران در بالاترین سطح ممکن،علی رغم هر اختلال ناشی از این بیماری است.

در روند بیماری: متخصصین بازتوانی به شکلی خلاقانه حلال مشکلات هستند.
آن ها کمک می کنند تا بیمار راهکار ها و ابزار های مورد نیاز را برای انجام کار هایی که برایش سخت است،پیدا کند.

فیزیوتراپی و ام اس:

چرا فیزیوتراپی می تواند برای بیماری ام اس مفید باشد؟

فیزیوتراپی ام اس شامل ورزش هایی برای تقویت عضلات،بهبود تعادل،هماهنگی بدن و نحوه راه رفتن فرد است.برای رسیدن به این اهداف فیزیوتراپی از حرکات کششی استفاده می کند.

این حرکات به فرد بیمار کمک می کند تا توانایی اش در حرکت را حفظ کرده و بهبود بخشیده و از گرفتگی عضلانی جلوگیری کند.

فیزیوتراپی در مراحل اولیه ام اس بسیار مفید است و می تواند به فرد کمک کند تا:

• از پیشرفت علائم جلوگیری کنند.
• یاد بگیرد چگونه از بدن درحال تغییرش مراقبت کند و با مشکلات آن کنار بیاید.
• یاد بگیرد چگونه بعد از دوره های عود بیماری دوباره توانایی اش را به دست بیاورد.
• قدرت بدنی را افزایش دهد.

فیزیوتراپی برای این بیماران شامل روش هایی مانند تمرینات هوازی،ورزش قدرتی،ورزش های آبی،یوگا و تمرینات تعادلی است.

ورزش های هوازی:

این شکل از ورزش برای افزایش ظرفیت ریه،بهبود تعادل و هماهنگی و بهبود عضلات پیشنهاد می شود.در صورتی که فرد تمرینات قدرتی برای پا ها انجام دهد،این تمرینات هوازی می توانند توانایی پیاده روی فرد را بهبود ببخشند.

ورزش های هوازی برای بیماران ام اس شامل دوره های کوتاه و شدید فعالیت بدنی و سپس استراحت است.

ورزش هوازی مزایای زیر را برای بیماران ام اس دارند:

• سطح انرژی بالاتر و احساس خستگی کمتر
• بهبود فعالیت قلب
• افزایش کیفیت زندگی و نهایتا روحیه بهتر

ورزش های قدرتی:

تمرینات قدرتی باعث بهبود تعادل بدن و قدرت عضلانی می شوند.در طی برنامه تمرینات قدرتی که فیزیوتراپیست برای بیمار طراحی می کند،افراد از وزنه های سبک استفاده می کنند.

در این برنامه ابتدا تعداد حرکات کم و مدت آن ها کوتاه است و به مرور زمان که ماهیچه ها تقویت می شوند،جرم وزنه و تعداد حرکات افزایش می یابد.

ورزش های آبی:

ورزش های آبی فواید بسیار برای فرد مبتلا دارد،برای مثال دمای پایین آب به جلوگیری از گرمای بیش از اندازه بدن کمک می کند و احساس بی وزنی در کنار مقاومت آب، محیطی مناسب برای انجام تمرینات کم فشار ایجاد می کند.

علاوه بر شنا،فرد مبتلا به ام اس تمرینات دیگری در آب انجام می دهد مانند وزنه برداری،پیاده روی،کشش و…

تمرینات تعادلی:

تمرینات تعادلی باعث بهبود حفظ حالت تعادل بدن می شوند.

ویژگی خوب این تمرینات این است که به علت فشار کمی که بر بدن وارد می کنند،اغلب بیماران می توانند این حرکات را انجام دهند.

یکی از تمرینات تعادلی این است که فرد به طور متناوب روی پاشنه و پنجه بایستد. برای این کار:

فرد در حالی که برای حفظ تعادل به دیوار یا نرده یا… تکیه داده، باید پا ها را به عرض لگن باز کند.سپس روی نوک انگشتان بلند شود و برای چند ثانیه روی انگشتان پا بایستد. در انتها به آرامی به حالت اول برگردد،سپس این کار را برای پاشنه انجام دهد.

تمرین دیگر، راه رفتن روی پاشنه و پنجه است که برای انجام آن:

فرد بیمار باید صاف بایستد و برای حفظ تعادل به دیوار یا… تکیه کند سپس به آرامی حرکت کند و پاشنه یک پا را مستقیما مقابل انگشت پای دیگر قرار دهد و به همین صورت به حرکت ادامه دهد.

بهتر است فرد بیمار برعکس این تمرین را هم انجام دهد یعنی به همین صورت به عقب راه برود.

بدیهی است که ورزش منظم می تواند اثرات ام اس را بهبود ببخشد اما بعضی از بیماران ممکن است با شروع برنامه ورزش اثرات بدی در بدنشان احساس کنند.

برای مثال ورزش بیش از حد می تواند منجر به سفتی عضلات و خستگی مفرط شود.خستگی بعد از تمرین نباید بیشتر از ۲ ساعت طول بکشد. پس اگر بیمار خستگی بیش از حد احساس کند باید شدت تمرینات کاهش یابد.

نکات ایمنی که هنگام ورزش باید در نظر بگیرید:

• قبل و بعد از تمرین،حرکات کششی انجام دهید تا ازآسیب جلوگیری شود.
• برای جلوگیری از گرم شدن بیش از حد بدن بیمار باید به اندازه کافی آب بنوشد.
• هنگام انجام تمرینات تعادلی بیمار باید تکیه گاه داشته باشد برای مثال به دیوار تکیه دهد.

درد دندان و علت پوسیدگی آن

پوسیدگی دندان یک مشکل عمده در بهداشت دهان و دندان است که هم کودکان و هم بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد.

با این حال پوسیدگی دندان بیشتر در کودکان و حتی در دندان های شیری رخ می دهد که علت آن عدم استفاده منظم از مسواک، خوردن بیش از حد تنقلات و تمیز نشدن دندان ها توسط والدین در سه سال اول زندگی می باشد.

نشانه های اولیه فرایند پوسیدگی، نرم و تخریب شدن یک قسمت از مینای دندان در سطح دندان است که به مرور این قسمت از مینا تضعیف شده و تحلیل می رود تا حفره در دندان ایجاد شود و دندان فرو می ریزد.

این پوسیدگی می تواند تا ریشه دندان نیز نفوذ کند که بیشتر در بزرگسالان شایع می باشد.
پوسیدگی باعث می شود تا اسید موجود در غذا و نوشیدنی ها و همچنین باکتری های تشکیل دهنده پلاک دندان روی سطح دندان واکنش نشان دهند و باعث از بین رفتن کلسیم و فسفات موجود در مینای دندان شوند.

تجمع بیوفیلم یا پلاک دندان در حاشیه یا روی دندان نیز به روند پوسیدگی کمک می کند و هر چه این پلاک مدت زمان بیشتری روی دندان باقی بماند خطر التهاب و پوسیدگی دندان نیز بیشتر می شود.

بنابراین نیاز است که این پلاک ها روزانه از روی دندان برداشته شوند که بهترین روش برای این کار مسواک زدن است.

همچنین اگر دندان پزشک هستید میتوانید از بهترین تجهیزات دندان پزشکی دیدن کنید.

جمع شدن پلاک روی دندان باعث می شود که باکتری ها موجود در آن بتوانند به راحتی قند موجود در مواد غذایی را تجزیه و تبدیل به اسید کنند و باعث ایجاد حفره ی پوسیدگی و درد دندان شوند.

راههای جلوگیری از پوسیدگی و دندان درد

برای جلوگیری از پوسیدگی دندان باید از عواملی که باعث به خطر افتادن سلامت دهان و دندان و همچنین پوسیدگی و در نهایت درد دندان می گردد پرهیز کرد این عوامل شایع عبارت اند از:

• ضعف در رژیم غذایی و زیاده روی در استفاده از مواد دارای قند بسیار نظیر نوشیدنی و غذاهای شیرین
• سیگار کشیدن و استعمال دخانیات
• مصرف الکل و همچنین استرس بیش ازحد

نیز می تواند سلامت شخص از جمله سلامت دندان و دهان را تحت تاثیر قرار دهد، مثل افزایش مصرف مشروبات الکی یا سیگار کشیدن و یا پرخوری در زمان استرس.

همچنین مصرف روزانه شیر می تواند نقش موثری درکاهش پوسیدگی و درد دندان داشته باشد.استفاده از خمیر دندان های حاوی فلوراید که باعث از بین بردن پلاک های دندانی می شوند نیز از راههای جلوگیری از پوسیدگی دندان است .

استفاده از محلول های دهانشویه که حاوی مواد ضد عفونی کننده و آنتی باکتریال هستند می تواند به کاهش پوسیدگی و افزایش سلامت دهان و دندان کمک کند.

گاهی درد دندان به دنبال مشکلات عصبی از قبیل استرس و اظطراب ایجاد می شود.ممکن است ناهنجاری های فک نیز باعث دندان درد عصبی شود.

دندان درد های عصبی معمولا شدید هستند و در مدت زمان کوتاه و به صورت ناگهانی رخ می دهند و بلافاصله رفع می شوند.

برای درمان دندان درد عصبی نیز توجه به رژیم غذایی و پرهیز از غذا هایی که به مینای دندان آسیب می رساند ضروری است. همچنین مسواک زدن به روش صحیح و ملایم نیز در کاهش این درد موثر است.

دندان درد عفونتی و درمان آن

• آبسه دندان در اثر عفونت باکتریایی ایجاد می شود که این عفونت نیز در اثر پوسیدگی و حفره دندانی رخ می دهد و موجب درد دندان و ورم کردن لثه می گردد. برای درمان درد دندان عفونتی باید ابتدا عفونت از بین رود که این کار معمولا توسط پزشک و با تجویز آنتی بیوتیک مناسب انجام می شود.
• گاهی ممکن است که ریشه دندان در اثر عفونت از بین برود که در این مواقع لازم است که عفونت توسط جراحی ریشه و شکستن دندان خارج گردد، در این حالت دندان دیگر قابل ترمیم نیست.
• برای درمان درد دندان عفونتی در خانه در مواقعی که دسترسی به پزشک متخصص امکان پذیر نیست، استفاده از محلول آب نمک توصیه می گردد. بدین صورت که مقداری نمک را در یک فنجان آب حل کرده و آن را در دهان خود بچرخانید و غرغره کرده و بعد از دهان خارج کنید.
• دم نوش های گیاهی نظیر آویشن که دارای خواص ضد میکروبی فراوانی است نیز گاهی برای درمان درد دندان عفونتی پیشنهاد می شود اما هنوز خبر علمی مبنی بر اینکه که دمنوش آویشن می تواند در کاهش عفونت دندان نقش داشته باشد،منتشر نشده است.
• اما محلول آب نمک تا حدودی و برای زمان کوتاه ممکن باعث کاهش درد، تورم و التهاب گردد، پس این نکته را به خاطر داشته باشید که درمان قطعی درد دندان عفونتی حتما باید توسط پزشک متخصص و به صورت کامل انجام شود تا از عود و بازگشت مجدد عفونت جلوگیری شود.

درد دندان عقل و راهکارهای موثر در درمان آن

درد دندان عقل دلایل مختلف می تواند داشته باشد،مثلا ممکن است دندان عقل سر جای خود رشد نکرده و کج شده باشد که این امر موجب می شود دندان عقل به درستی در دهان قرار نگیرد و باعث ایجاد عفونت در اطراف دندان گردد.

شروع درد دندان عقل ممکن است تدریجی و یا ناگهانی باشد. رویش دندان عقل همچنین باعث بروز مشکلات دیگری نیز می گردد مثل نبودن فضای کافی در فک و نامنظم شدن و فشردگی دندانها در قسمت های جلویی، عفونت لثه وآسیب به ریشه های دیگر دندان ها و… اولین و بهترین راه برای جلوگیری از درد دندان عقل خارج کردن آن قبل از بروز مشکلات حاد و در سنین پایین است.

برای تسکین درد دندان عقل نیز روش های متفاوتی وجود دارد از جمله استفاده از کمپرس آب یخ که باعث کم شدن التهاب در ناحیه متورم شده می شود و همچنین استفاده از محلول اب نمک که باعث کاهش میزان درد میگردد.

استفاده از مسکن هایی نظیر ژلوفن و ایپو بروفن نیز در کاهش درد دندان عقل کارساز می باشد. با این حال رشد دندان عقل اگر باعث بروز درد دندان و ناراحتی شود بهترین و موثرترین روش برای کاهش درد مراجعه و مشورت با پزشک متخصص می باشد.

راهکارهایی که به ما کمک می کند چگونه از درد دندان خلاص شویم

طبق مطالبی که گفته شد درد دندان علل مختلفی دارند. اگر دندان درد شما ناشی از یک مساله جدی نیست و یا دسترسی به دندان پزشک ندارید می توانید با روش های زیر تا حدی زیادی از درد دندان خود بکاهید.

• استفاده از کمپرس آب سرد: استفاده از یک کیسه حاوی یخ به مدت 20دقیقه در کنار صورت و ناحیه متورم شده به میزان زیادی به کاهش التهاب ناشی از درد دندان کمک می کند، با کاهش التهاب درد دندان نیز به مرورکاهش می یابد.
• استفاده از مسکن قوی برای درد دندان: داروهایی نظیر ژلوفن، استامینوفن، نوافن، مفنامیک اسید و ایبوپروفن دارای خاصیت تسکین درد هستند که به وفور برای درد دندان استفاده می شوند. استفاده از این مسکن ها برای کاهش درد دندان در شب بسیار موثر می باشد.
• شستن دهان و دندان با محلول آب نمک: شستن دهان با اب نمک گرم باعث کاهش درد دندان به صورت موقتی میگردد.
• استفاده از کیسه آب گرم یا یک بسته گرم: اگر کیسه آب گرم در دسترس ندارید می تواند یک بسته گرم تهیه کنید. به این صورت که مقداری نمک یا برنج را درون یک کیسه یا جوراب تمیز بریزید و ان را گره بزنید سپس این بسته را در مجاورت گرما مثلا درون ماکرویو قرار داده تا گرم شود و بعد از ان به عنوان بسته گرم در ناحیه درد و التهاب روی صورت استفاده کنید.این کار به قطع شدن سیگنالهای درد از دهان به مغز کمک می کند.
• استفاده از دمنوش نعنا: نعنا دارای خاصیت بی حسی خفیفی می باشد که درد دندان را برای مدت کوتاهی کاهش می دهد. این دمنوش را می توان در دهان چرخاند و غرغره کرد، این کار باید چندین بار تکرارشود. از کیسه چای نعنا نیز می توان برای این منظور استفاده کرد. برای این کار کیسه چای نعنا را به مدت چند دقیقه درون یخچال قرار داده تا سرد شود و بعد کیسه را در محل درد می گذاریم.
• استفاده از سیر: سیر دارای خواص ضد میکروبی و ضد ویروسی بسیاری است.برای استفاده از سیر جهت از بین بردن درد دندان می توان آن را خرد کرد تا حالت خمیری و چسبنده به خود بگیرد سپس این خمیر را روی دندان مورد نظر قرار داد. همچنین می توان یک حبه سیر کوچک را روی دندان مورد نظر جوید و بعد از دهان خارج کرد.
• استفاده ازگیاه میخک: گیاه میخک دارای خاصیت بی حس کنندگی می باشد و برای تسکین درد های موضعی مورد استفاده قرار می گیرد. برای کاهش درد دندان خود می تواند از روغن میخک استفاده کنید. از این گیاه همچنین به صورت پودر یا عصاره نیز می توان برای از بین بردن درد دندان استفاده کرد. این گیاه یکی از بهترین مسکن ها برای از بین بردن درد مخصوصا درد دندان می باشد.
• استفاده از مرهم کنجد: شما می توانید یک مرهم درد دندان با استفاده از کنجد بسازید که درد دندان تان را کاهش دهد. به این صورت که کنجد را درون مقداری آب ریخته (آب معمولا دو برابر مقدار کنجد می باشد) و روی شعله گاز قرار دهید تا مقداری از آب تبخیر گردد.سپس مرهم را روی محل درد قرار دهید.
• استفاده از پیاز به عنوان آنتی بیوتیک طبیعی: پیاز با خاصیت میکروب کشی خود می تواند به عنوان یک آنتی بیوتیک طبیعی عمل کرده و در کاهش درد دندان موثر است. برای این کار ابتدا پیاز را تکه تکه کرده و چند تکه را روی دندان مورد نظر قرار می دهیم، پس از گذشت چند دقیقه تکه های پیاز را بیرون آورده و مجددا تکه های جدیدی از پیاز را روی دندان قرار می دهیم. این کار را چندین بار تکرار می کنیم. همچنین می توان مقداری از پیاز را با دندان جوید و سپس از دهان خارج کرد.

دعای دندان درد از کتاب مفاتیح الجنان

در روایات و احادیث دعاهای زیادی در مورد دندان درد آورده شده است که ما در این جا به تعدادی از این ادعیه اشاره می کنیم.

• از امام صادق علیه السلام روایت شده است که به هنگام درد دندان دست راست خود را در محل درد قرار داده و سوره های حمد، توحید، قدر و این ایه را بخواند:
  (وَ تَرىَ الْجِبالَ تَحْسَبُها جامِدَهً وَ هِىَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ صُنْعَ اللهِ الَّذى اَتْقَنَ کُلَّ شَیْئٍ اِنَّهُ خَبیرٌ بِما تَفْعَلُونَ)
  و مى‏بینى کوهها را درحالیکه آنها را به ‏حرکت مى‏پندارى، و حال آنکه می‏گذرند همانند گذر ابرها، کار خداست، که هرچیزى را استوار نموده، به درستى که او به‏ آنچه انجام مى‏دهید آگاه است.
• از امام علی علیه السلام روایت شده است به موضع سجده خود دست بکش، سپس دندان درد گرفته را مسح کن و بگو:
  (بِسْمِ اللهِ وَالشّافى اللهُ وَ لا حَوْلَ وَلا قُوَّهَ اِلّا بِاللهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ)
  به نام خدا، و شفادهنده خداست، و جنبش و نیرویى نیست جز به‏ خداى والاى بزرگ.

نکات تکمیلی برای پیشگیری از مشکلات مربوط به بهداشت دهان و درد دندان

نکات و توضیحاتی که که ذکر شد برای کاهش درد به هنگام درد دندان است. اما نکته قابل توجه که همواره باید به یاد داشت این است که پیشگیری بهتر از درمان است.

رعایت یکسری نکات ساده کمک زیادی به سالم ماندن دندان و جلوگیری از پوسیدگی،عفونت و درد دندان می کند.

همچنین اگر دندان پزشک هستید میتوانید از بهترین یونیت صندلی دندانپزشکی دیدن کنید.

استفاده منظم از نخ دندان و استفاده روزانه از مسواک به همراه خمیردندان حاوی فلوراید از این نکات ساده می باشد. مراجعه به دندانپزشک برای چکاب سالانه دندان و مراجعه به موقع به دندانپزشک در صورت بروز مشکل نیز از دیگر توصیه ها می باشد.

خوردن غذاهای مفید برای دندان مانند میوه و سبزیجات تازه که باعث رسیدن مواد و املاح معدنی مورد نیاز به دندان ها می شود همچنین غذاهای حاوی کلسیم مانند لبنیات.نیز باید به مقدار کافی مصرف گردد.

جرم گیری دندان ها نیز کمک شایانی به حفظ سلامت و جلوگیری از پوسیدگی و دندان درد می کند. مهم تر از همه اینها آموزش صحیح به کودکان برای مراقبت از دندان و رعایت بهداشت دهان است.

اگر کودکان تحت اموزش صحیح برای رعایت کردن این نکات قرار بگیرند و از همان کودکی به این نکات عمل کنند در بزرگسالی دچار مشکلات مربوط به دهان و درد دندان نخواهند شد.

پارکینسون و نقش فیزیوتراپی در بهبود آن

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون برای اولین بار در سال۱۸۱۷ توسط دانشمندی به نام جیمز پارکینسون کشف شد و به همین علت این بیماری پارکینسون نام گذاری شد.

بیماری پارکینسون به علت تحلیل سلول های عصبی حاوی رنگدانه در مغز ایجاد می شود.

این بیماری معمولاً در دهه پنجم یا ششم زندگی شروع می شود و ممکن است ماه ها یا سال ها بدون تغییر در همان وضعیت اولیه باقی بماند.

تاوقتی که دوباره پیشرفت کند معمولا افراد مبتلا به پارکینسون امید به زندگی ای شبیه افراد سالم دارند.

در مراحل پیشرفت بیماری پارکینسون به طور شایع همه اندام ها دچار لرزش،کندی و سفتی عضلات می شوند.

تکلم بیمار نامفهوم و آهسته می شود و کلمات را به طور کشیده بیان می کند و بالا تنه،دست ها و پاها به حالت خمیده در می آیند.

چه کسانی دچار بیماری پارکینسون می شوند؟

طبق آمار شیوع بیماری پارکینسون با افزایش سن بیشتر می شود.

یک تا ۲ درصد افراد بالای ۶۵ سال و ۳ درصد افراد بالای ۸۰ سال دچار بیماری پارکینسون می شوند.

دربسیاری از افراد مسن مبتلا به بیماری پارکینسون علائم بیماری پارکینسون آن قدر خفیف هستند که ناشناخته باقی می مانند.

مردان و زنان به طور مساوی به این بیماری مبتلا می شوند.فقط درموارد نادر بیماری پارکینسون به شکل ارثی منتقل می شود.

ارتباط سن و وراثت در بروز بیماری پارکینسون:

تا ۱۰ درصد موارد،در بستگان نزدیک فرد مبتلا این بیماری مشاهده می شود اما تحقیقات انجام شده بر روی دوقلو های یکسان نشان می دهدکه وراثت نقش چندانی در ایجاد این بیماری ندارد.

یک توضیح ممکن برای اینکه چرا در برخی خانواده ها بیماری پارکینسون شایع تر است این است که افراد این خانواده ها تحت تاثیر گونه ای سم محیطی مشترک قرار گرفته اند ویا از نظر ژنتیکی مستعد تر هستند و یا نسبت به نوعی سم خاص حساس تر هستند.

یکی از روش های مقابله با پارکینسون استفاده از تجهیزات فیزوتراپی و توانبخشی استاندارد میباشد.

مراحل مختلف بیماری پارکینسون:

در یکی از تقسیم بندی ها این بیماری به ۵مرحله تقسیم بندی می شود:

مرحله ۱: فقط یک سمت بدن درگیر بیماری است.

مرحله ۲: هر دو طرف بدن دچار بیماری شده اند.

مرحله ۳: بیماری در هر دو طرف بدن همراه با اختلالات در برخی حرکات غیر ارادی بدن و عدم تعادل بدن

مرحله ۴: علائم کامل بیماری همراه با محدودیت شدید بدنی

مرحله ۵: بستری شدن در رختخواب و یا وابستگی به صندلی چرخدار

روند و سیر بیماری پارکینسون چگونه است؟

بیماری پارکینسون معمولا به کندی پیشرفت می کند.

بدتر شدن ناگهانی بیماری به ندرت اتفاق می افتد که علت آن اختلال و یا بیماری دیگر و یا استفاده اشتباه از دارو ها است.

بر اساس تجربیات به دست آمده،در ۱۰ تا ۲۰ درصد افراد علائم پارکینسون به مدت ۵ تا ۱۰ سال و بعضی اوقات حتی طولانی تر بدون تغییر باقی می ماند.
محدودیت های حرکتی و ناتوانی ها خفیف بوده و در طول این مدت هم تشدید نمی شوند.

یکی دیگر از فاکتور ها در تعیین روند بیماری کیفیت درمان است.

در سال های اولیه بیماری،درمان تاثیرات بیشتری بر بیماری دارد.

تشخیص بیماری پارکینسون:

بیماری پارکینسون از طریق علائم ظاهری به ویژه محدودیت هایی که در هنگام معاینات پزشکی ملاحظه می شود تشخیص داده می شود.
معمولا به تست های آزمایشگاهی و معاینات رادیولوژیک نیازی نیست.

روش های خاص معاینه از جمله CT-SCAN (سی تی اسکن) و MRI (ام آر آی) کمک چندانی نمی کنند زیرا جواب این گونه معاینات بیشتر وقت ها در بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون چیزی نشان نمی دهد.

علائم بیماری پارکینسون:

لرزش:

لرزش دست ها از اولین علایم بیماری پارکینسون است.

این لرزش ها را می توان هنگامی که دست ها در حالت استراحت قرار دارند مشاهده کرد.

این لرزش با فرکانس حدود ۵ دفعه در ثانیه است و معمولا زمانی که بیمار خواب است این لرزش ها قطع می شوند.

سفتی عضلات:

منظور از سفتی عضلات نوعی انقباض دائم در قسمت هایی از بدن (اندام ها به ویژه دست ها) بیمار است.

این قسمت های بدن ممکن است شفت،بی حرکت و محکم مثل عضوی فلج احساس شوند.

کندی حرکات:

بیمار مبتلا به پارکینسون دچار کند شدن سرعت شروع حرکات و کند شدن حرکت در هنگام لرزش می شود.

به همین علت دست خط بیمار مبتلا به پارکینسون به مرور کوچک تر شده که به آن میکروگرافی می گویند و همچنین هنگام نوشتن با لرزش می نویسند.

اختلالات وضعیتی بدن:

منظور از اختلالات وضعیتی بدن،حالت خمیده بدن است که در مراحل پیشرفته بیماری پارکینسون ظاهر می شود.

دست ها چسبیده به بدن و آرنچ ها و مچ دست ها کمی خمیده می شوند.

علاوه بر دست ها،پا ها هم در قسمت مفصل ران و زانو ها ممکن است به طور خفیف خمیده باشند.

اختلال در تعادل بدن:

به علت حالت خمیده بدن بیماران مبتلا به پارکینسون مرکز ثقل آن ها به طور نامناسب جا به جامی شود و احتمال زمین خوردن بیمار وجود دارد.

در بعضی موارد راه رفتن بیماران ممکن است تبدیل به دویدن شود که به آن FESTINATION (فستیناسیون) گفته می شود،فستیناسیون از ریشه لاتین کلمه فستینار به معنی ((عجله)) گرفته شده است.

بعلاوه اگر فرد مبتلا به پارکینسون را کسی از عقب به آرامی هل دهد،به طور غیر ارادی و بدون کنترل شروع به دویدن به جلو می کند و یا به طرف عقب می لغزد و ممکن است بیفتد.

بعضی از بیماران هنگام راه رفتن ناگهان در یک جا متوقف می شوند مثل اینکه به زمین چسبیده اند و نمی توانند حرکت کنند.

در چنین مواقعی به بیماران پیشنهاد می شود روی یک نقطه ثابت و مشخص در جلو متمرکز شده و با پایی که جلوتر قرار گرفته قدمی به سوی آن نقطه بردارند.این روش کمک میکند تا بیمار به راه رفتن ادامه دهد.

حالات و حرکات صورت و تکلم:

چهره بیماران مبتلا به پارکینسون بیشتر وقت ها بی تفاوت به نظر می آید و نگاهشان کمی حالت خیره دارد.

بعضی اوقات در مراحل پیشرفته بیمار آبریزش از دهان دارد البته این امر به علت افزایش تولید بزاق نیست بلکه به این دلیل است که حرکات بلع کمتر شده اند.

صدای این بیماران آرام است و گاهی هم صدایشان می گیرد و کلمات نامفهوم،در هم و نامشخص بیان می شوند.

اختلال در عملکرد مثانه و دستگاه گوارش:

به طور تقریبی همه افراد مبتلا به پارکینسون از یبوست رنج می برند.

علت آن هم کندی حرکات و فعالیت های روده است.

انقباضات موثر عضلات مثانه هم کمتر می شود به همین سبب فرد زود به زود و به طور ناگهانی احساس دفع ادرار می کند به طوری که اغلب اوقات به سختی می تواند ادرارش را نگه دارد.

در بیماران مبتلا به پارکنیسون تخلیه مثانه اغلب به طور کامل انجام نمی شود،به همین علت ادرار کردن طولانی تر می شود.

در مردان مسن که بزرگی غده پروستات هم به علت کهولت سن وجود دارد،ضعیف شدن جریان ادرار و احساس ادرار شبانه هم به این مشکلات افزوده می شود.

درصورت بروز این مشکلات بیمار بهتر است با متخصص مغز و اعصاب(نورولوژیست) و یا متخصص کلیه و مجاری ادراری(اورولوژیست) مشورت کند.

مشکلات بلع:

بعضی اوقات در افراد مبتلا به پارکینسون مشکلات بلع هم ظاهر می شود.

البته این مشکلات می توانند در اثر بیماری های دیگری غیر از پارکینسون به وجود بیایند که پزشک از طریق آزمایشات ویژه آن ها را بررسی می کند.

علائم و اختلالاتی که پیش تر درباره آن ها توضیح داده شد پس از گذشت سال ها و در مراحل پیشرفته بیماری ظاهر می شوند.

بسیاری از مبتلایان تا سال ها می توانند به طور طبیعی راه بروند،راحت صحبت کنند و به فعالیت ها و سرگرمی های مورد علاقه شان بپردازند.

نحوه تشخیص بیماری پارکینسون:

هیچ روش تشخیص تخصصی ای برای تایید و یا رد بیماری پارکینسون وجود ندارد.

نتایج آزمایشات خون،نوار مغزی (EEG)،سی تی اسکن و یا ام آر آی در بیشتر موارد طبیعی هستند اما از انجایی که ممکن است بیماری پارکینسون با بیماری های دیگری اشتباه گرفته شود که سیر این بیماری ها و روش درمان آن ها متفاوت است،بهتر است تشخیص احتمالی توسط پزشک متخصص مغز و اعصاب تایید شود.
تشخیص پارکینسون بیشتر بر اساس شرح حال بیمار و علائم وی صورت می گیرد.

تغییر دست خط،کشیدن یک پا روی زمین بدون آنکه بیمار دچار ناراحتی مفاصل پا باشد و شکایت به خاطر افزایش ناتوانی برای انجام کار ها از نشانه های واضح برای تشخیص بیماری پارکینسون هستند،سپس میزان پیشرفت و نوع بیماری بر اساس معینات بدنی مشخص می شود.

شدت و درجه ناتوانی هم بر اساس سوال هایی در مورد فعالیت هایی که هنوز برای بیمار امکان پذیرند و یا فعالیت هایی که بیمار دیگر قادر به انجام ان ها نیست به دست می آید.

علائم بیماری پارکینسون تنها مختص به این بیماری نیست به همین علت بعضی اوقات بیماران مبتلا به پارکینسون ممکن است احساس کنند به بیماری دیگری مبتلا هستند که در ادامه متن به آن ها می پردازیم:

مولتیپل اسکلروزیس (بیماری M.S) و سکته مغزی:

گاهی افرادی که بیماری پارکینسون در آن ها دیرتر تشخیص داده می شود این دلهره را دارند که شاید مبتلا به M.S و یا نوعی سکته مغزی باشند.

در درجه اول بیماری ام اس در افراد جوان تر ظاهر می شود و علائمش با علائم پارکینسون متفاوت است.

سکته های مغزی متعدد که پشت سر هم اتفاق افتاده و هر دو طرف بدن را درگیر کرده اند،ممکن است بعضی اوقات از نظر بالینی شبیه پارکینسون ظاهر شوند.

با این حال در این موارد هم پزشک متخصص مغز و اعصاب می تواند به سرعت تشخیص صحیح را بدهد.

با این که امکان بروز همزمان سکته مغزی و بیماری پارکینسون وجود دارد اما ثابت شده است که سکته مغزی نمی تواند علت ایجاد بیماری پارکینسون باشد.

آلزایمر:

فرد مسن و یا بیماری که در مراحل پیشرفته پارکینسون به سر می برد،ممکن است گاهی اوقات دچار فراموشی و یا سردرگمی و گیجی شود.
ممکن است فرد وحشت کند و به زوال عقل و آلزامیر مشکوک شود.

افراد مبتلا به آلزایمر و یا زوال عقل علائمی مانند فراموشی و قدرت قضاوت محدود شده از خود نشان می دهند در حالی که در بیماری پارکینسون علائم اولیه بیشتر در حد علائم بدنی است.

اگرچه بعضی از علائم آلزایمر و بیماری پارکینسون به هم شباهت دارند اما متخصص مغز و اعصاب می تواند با انجام معاینات بدنی که گاهی همراه با جرقه نگاری (سینتی گرافی) مغز برخی آزمایشات دیگر است،این دو بیماری را از هم تشخیص دهد.

چه نوع تمرینات و ورزش هایی برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مناسب است؟

تمرینات مبتنی بر هوازی و یادگیری می توانند موجب محافظت نورون ها در مبتلایان به بیماری پارکینسون شود.

ورزش ها و تمریناتی که قلب و ریه ها را به چالش بکشند،موجب حرکات متقارن و نرمال ریتیمی شوند بهترین نوع تمرینات هستند مانند:

• رقص
• کلاس یوگا
• پیاده روی
• پینگ پونگ و تنیس
• شنا
• پیاده روی بر روی تردمیل در سرعت ها و شیب های مختلف و…

فیزیوتراپی و پارکینسون:

فیزیوتراپی و درمان های حرکتی علاوه بر این که مشکلات خاصی را برطرف می کنند در عین حال از نظر روحی به فرد این احساس را می دهند که به طور فعال در درمان خود تاثیرگذار است و به همین سبب باعث تقویت روحیه اش می شوند.

انگیزه،شخصیت و دیدگاه فرد مبتلا و درمان کننده تاثیرات بسزایی روی نتیجه درمان دارد.

هر چه درمان زود تر اغاز شود به همان نسبت هم برای بیمار نتایج بهتری دارد.

در مراحل پیشرفته انگیزه اغلب کم است،قدرت حافظه و تمرکز حواس کمتر بوده و به همین سبب همکاری موثر در این زمینه بیشتر وقت ها به سختی امکان پذیر است.

توانبخشی و فیزیوتراپی فقط زمانی به بیماران پیشنهاد می شود که بیمار در مرحله ۲ تا ۴ باشد.

اگر بیمار در مرحله ۵ باشد ابتدا باید علائم وی را به کمک دارو درمانی و تحریک مغزی کاهش داد و سپس فیزیوتراپی را شروع کرد.

در فیزیوتراپی بیماری پارکینسون هدف درمان اصلاح نحوه راه رفتن،بهبود تعادل،تقویت عضلات به صورت گروهی است.

فیزیوتراپی چه روش هایی را برای بهبود بیماری پارکینسون به کار می گیرد؟

• ورزش درمانی
• پیاده روی
• تحریک مغناطیسی مغز (TMS) 

در ادامه به توضیح روش های فوق می پردازیم:

ورزش درمانی:

در این روش فیزیوتراپ با توجه به علائم،تناسب بدن بیمار و وضعیت سلامت عمومی وی برنامه منحصر به فرد بیمار را طراحی می کند.

ورزش درمانی معمولا شامل حرکات کششی ای می شود که دست ها و پاها را در دامنه حرکتی تحت کشش قرار می دهد.

برخی از حرکات ورزش درمانی:

کشش همسترینگ:

این تمرین به حفظ طول عضلات پشت پا یا عضلات همسترینگ کمک می کند.

برای انجام این حرکت بیمار باید صاف روی لبه صندلی بنشیند،یک پاشنه را روی زمین گذاشته و زانو را صاف نگه دارد،سپس بیمار باید سعی کند از کمر خم شود و دست را تاجایی که می تواند به پنجه نزدیک کند،۳۰ثانیه در این حالت بماند سپس به آهستگی به حالت اولیه برگردد و در انتها این تمرین را برای پای دیگر انجام دهد.

این تمرین باید حداقل ۲ بار در روز،هر بار به مدت ۵ مرتبه برای هر پا انجام شود.

کشش پروانه:

کشش پروانه با فعال کردن عضلات فوقانی پشت بدن بیمار به حفظ حالت اندامی مناسب و کشش جلوی مفصل شانه کمک می کند.

برای انجام این حرکت بیمار باید صاف روی صندلی نشسته و هر دو دست را پشت سرش بگذارد سپس آرنج ها را تا جایی که می تواند عقبرده و ۱۰ثانیه در آن حالت بماند.
این حرکت باید حداقل ۲ بار در روز و هر بار ۵ مرتبه انجام شود.

تمرین بالا بردن بازو ها در حالت ایستاده:

این تمرین باعث بهبود انعطاف پذیری مفاصل شانه می شود.

برای انجام این حرکت بیمار باید بایستد و پاها را به اندازه عرض شانه باز کند و روی نوک پنجه قرار دهد سپس هر دو دست را تاجایی که می تواند بالا ببرد.در انتها ۱۰ ثانیه در این حالت بماند و سپس دست ها را به آرامی پایین بیاورد.

تمرین بالا بردن بازو ها در حالت ایستاده باید ۲ بار در روز و هر بار ۱۵ مرتبه انجام شود.

پیاده روی:

برای اصلاح راه رفتن بیمار باید تمرینات راه رفتن را انجام دهد.

برای مثال بیمار راه می رود و در حین راه رفتن نباید به پا ها نگاه کرده و باید دستورات فیزیوتراپ را اجرا کند؛دستوراتی مانند خم کردن زانو،بلند کردن پا ها،گذاشتن پاشنه روی زمین و تلاش برای صاف ایستادن.پیشنهاد می شود بیماران مبتلا به پارکینسون روزانه حداقل ۳۰ دقیقه در فضای باز پیاده روی کنند.

آب درمانی:

ورزش های آبی ای مانند راه رفتن در آب،یوگا و ایروبیک در آب مفاصل را نرم کرده و ویژگی خوبی که دارند این است که کمتر از ورزش کردن روی زمین نیاز به تعادل دارند.

هنگام راه رفتن در آب سر،بازو ها و پا ها حین شنا کردن عمل های مختلفی انجام می دهند به همین علت باعث افزایش هماهنگی میان اندام های بدن بیمار می شوند.

مقاومت آب تلاش بیمار برای حرکت دادن بدن را تقویت می کند و از طرف دیگر نیروی شناوری آب از زمین خوردن بیمار جلوگیری می کند.

این گونه تمرینات آبی تمرینات مناسبی برای بیمارن مبتلا به پارکینسون است به ویژه آن دسته از بیماران که در گذشته از شنا لذت می بردند.

تحریک مغناطیسی مغز:

بر اساس بسیاری از پژوهش های بالینی،بهره گیری از این روش باعث بهبودی چشمگیر در برخی از توانایی ها و علائم بیماران مبتلا به پارکینسون مانند راه رفتن،عدم تعادل،کاهش چابکی،سفتی و آهستگی حرکت می شود.

این درمان معمولا ۵ روز در هفته به مدت ۲ تا ۴ هفته انجام می شود.

هرجلسه در مجموع حدود یک ساعت زمان می برد که ۳۰ الی ۴۵ دقیقه آن به فرایند تحریک اختصاص دارد.